Siedzę i myślę, co powiedzieć wam o nowej książce Jacka Ketchuma – powiedzieć tak, by było zgodnie z prawdą, moimi odczuciami i by go nie przechwalać, jako jednego z moich ulubionych autorów. Ostatecznie zdecydowałam, że opowiem wam o „Zabawie w chowanego” w iście „ketchumowym” stylu, czyli bez pardonu, konkretnie i nieco boleśnie.

Nim opowiem o moich odczuciach, kilka słów o samej fabule. Mamy tu grupkę znajomych – w tym głównego bohatera, który opowiada nam rzeczoną historię. Niby już nie małoletni, niby studenci, ale dalej świetnie odnajdujący się w świecie dziecinnych zabawach. W zasadzie, krążący między tym, co typowe dla świata dziecięcego a tym, co należne dorosłym. Pewnego dnia górę bierze mroczny dzieciak skryty we wnętrzu każdego z nich – decydują się na groźną zabawę pełną strachu i niebezpieczeństw.

Nim doszłam do sedna opowieści Ketchuma, dość długo przyszło mi czekać na to, do czego przyzwyczaił on swoich czytelników – do szybko nadchodzącego epicentrum swojej chorej wyobraźni, do zła skrytego w mniej lub bardziej uczłowieczonej formie. Jak każdy, kto jest za pan brat z jego powieściami, wiem doskonale, że Ketchum straszy albo złem tkwiącym w odmętach ludzkiej, spaczonej psychiki albo wkłada to wszystko w istotę godną najmocniejszego horroru. Zawsze mamy do czynienia z jednym albo drugim. A w przypadku „Zabawy w chowanego” odnoszę wrażenie, że autor usiłował połączyć jedno z drugim. Przepraszam, nie usiłował, bo zrobił to – udało mu się, ale w moim osobistym odczuciu, z marnym skutkiem. Tak jakby zabrakło mu werwy, weny, siły a może pomysłu do pociągnięcia – jakby nie było – niegłupiego pomysłu na fabułę?

Niby mamy tu typową dla Ketchumna dosadność, perwersyjność i odrażające „ketchumowe strachy”, ale to wszystko w ilości mikroskopijnej, jak na możliwości tego pana. Tak naprawdę, opowieść ta nie wzbudza porządnych (albo raczej pożądanych) emocji za pomocą tego, co najgorsze w człowieku ani tym, co powinno znaleźć się w dobrym horrorze. To nie ta powieść Ketchuma, która niemal od pierwszych stron wzbudza obrzydzenie i nie daje spać po nocach – to poprawna opowiastka z nutką horroru, którą mógłby napisać każdy pisarz, gdyby się przyłożył (ale bez większego wysiłku).

Jakub Ćwiek napisał, że ta powieść to cały Ketchum i tak, zgadzam się z tym, bo ma rację. Tylko, że strasznie mało tego Ketchuma w Ketchumie. Jakiś taki wybrakowany tym razem ten najstraszniejszy facet w Ameryce…

Siedzę i myślę, co powiedzieć wam o nowej książce Jacka Ketchuma – powiedzieć tak, by było zgodnie z prawdą, moimi odczuciami i by go nie przechwalać, jako jednego z moich ulubionych autorów. Ostatecznie zdecydowałam, że opowiem wam o „Zabawie w chowanego” w iście „ketchumowym” stylu, czyli bez pardonu, konkretnie i nieco boleśnie.

Nim opowiem o moich odczuciach, kilka...