17-letni Brogan pomaga ojcu w pracach ogrodniczych w domu bogatego biznesmena i potajemnie wzdycha do jego córki Lydii. Wie, że to zakazane uczcie, które nie może wykraczać poza jego wyobraźnie. Jednak jeden dzień zmienia wszystko, kończy się tragedią, a drogi dwójki nastolatków się rozchodzą. Mija siedem lat i świat Lydii wywraca się do góry nogami. Rodzinna firma lawiruje na skraju bankructwa, a jej brat pogrąża się w coraz większej rozpaczy. Kobieta zrobi wszystko, aby wybrnąć z tej sytuacji, nie spodziewa się jednego – że przeszłość się o nią upomni.

Jak to u Sheridan w „Bez uczuć” klasycznie mamy narrację pierwszoosobową naprzemienną. Poza tym po krótkim wstępie następuje przeskok w czasie, co też jest częstym zagraniem w powieściach autorki. Śledzimy, jak w tym okresie zmieniło się życie Brogana i Lydii. On z nieśmiałego i wycofanego chłopca zmienił się w nieczułego i zjadliwego mężczyznę, kierowanego żądzą zemsty. Ona z lekkomyślnej i kokieteryjnej nastolatki przekształciła się w odpowiedzialną kobietę – chociaż muszę przyznać, że momentami głupią i naiwną. Łączyło ich silne uczucie, które nie miało szansy rozkwitnąć. Teraz została tylko nienawiść i urazy. Czy nic nie ocalało po uczuciu, które ich łączyło?

Nie sądziłam, że kiedyś to się stanie i książka Mii Sheridan będzie tak… nieszczególna. „Bez uczuć” ani mnie ziębi, ani grzeje i to jest chyba najgorsze. Cała historia była nijaka do bólu. Dochodzę do wniosku, że ta powieść ma adekwatny tytuł do treści. Czytając ją obyło się bez uczuć. Książki Sheridan nie mają jakiejś wybitnie oryginalnej fabuły. Każda jest przewidywalna, ale mimo wszystko każdy tytuł mnie czymś ujął, oczarował. Nie w przypadku historii Lydii i Brogana. Tutaj zwyczajnie nie mogłam znieść szablonowości, gdyż nie została ona niczym przełamana. Książka jest niesamowicie wtórna. Co więcej, trochę za szybko przechodzimy z ‘nienawidzę, ale pragnę’ do ‘pragnę i ubóstwiam’. Lukier leje się strumieniami. Ochy i achy nad altruizmem, urodą i witalnością bohaterów nie mają końca. Autorka nawet próbowała uatrakcyjnić fabułę wprowadzając wątek kryminalny (co samo w sobie też nie jest niczym odkrywczym). Domyślam się, że miało to wnieść trochę nerwowości i niepewności, ale niestety to była klapa. Wydaje mi się, że gorzej tego wątku poprowadzić się nie dało.

Dość już tego marudzenia, pora na atuty tej powieści, bo w końcu jakieś posiada. Oczywiście plusem jest styl Sheridan, który nieodmiennie jest lekki i przyjemny, przez co kartki same się przewracają. Nie ukrywam, że książkę czyta się szybko i sprawnie. Poza tym rozumiem, co autorka chciała przekazać tą powieścią i doceniam to – chociaż forma z jaką to zrobiła była mało atrakcyjna. I ostatnią iskierką są postacie drugoplanowe – Eileen, siostra Brogena, a szczególnie Fionn, jego przyjaciel. Mieli oni konkretną rolę do odegrania, ale przynajmniej potrafili przemówić głównym prognostom do rozumu. Ktoś musiał w tej książce racjonalnie myśleć i trafiło na nich.

„Bez uczuć” traktuję o tym, że można powziąć plany i skrzętnie obmyślić swoje postępowanie, ale serce nie sługa – nie da się go kontrolować, a nienawiść i chęć zemsty mogą zmienić człowieka, zaślepić i zrujnować życie. Ukazuje jak silna i często nielogiczna jest lojalność wobec rodziny. Sam przekaz jest bardzo zacny, ale w moim odczuciu jest to najsłabsza (jak dotąd) książka Sheridan. Naprawdę nie wymagam dużo od powieści New Adult – mogłabym wybaczyć stereotypowość, a nawet przewidywalną fabułę, bo dla mnie najważniejsze są emocje, a niestety na tym polu Sheridan również zawiodła, a zapowiadało się tak pięknie. Liczę na to, że kolejna powieść autorki zadośćuczyni mi ten niedobór.

17-letni Brogan pomaga ojcu w pracach ogrodniczych w domu bogatego biznesmena i potajemnie wzdycha do jego córki Lydii. Wie, że to zakazane uczcie, które nie może wykraczać poza jego wyobraźnie. Jednak jeden dzień zmienia wszystko, kończy się tragedią, a drogi dwójki nastolatków się rozchodzą. Mija siedem lat i świat Lydii wywraca się do góry nogami. Rodzinna firma...