Ostatnio w moim repertuarze dominują powieści obyczajowe lub literatura dziecięca, książki z gatunku fantasy można by policzyć na palcach, a tytułów wartych przeczytania... można by szukać ze świecą. W Fałszywym pocałunku pokładałam ogromne nadzieje na niezapomnianą lekturę, licząc, że okaże się lekką i przyjemną odskocznią od nietrafionych tytułów.

Początek zapowiadał się co najmniej przyzwoicie. Faktem jest, że historii o uciekających młodych księżniczkach sprzed ślubnego kobierca, które łaknęły prawdziwe miłości, jest wiele, to, każda historia zasługuje na swoje pięć minut. Fałszywy pocałunek miał ich o wiele więcej, bo zrobiło się z nich kilka dni, a mianowicie pięć, nie mogłam bowiem w żadne sposób wciągnąć się w stworzoną przez Mary E. Pearson historię. Z reguły jest tak, że pierwsze rozdziały „nie wchodzą” gładko, a wręcz nudzą, potem zaś fabuła się rozkręca, nabiera rumieńców i okazuje się, że jest co najmniej dobra. Niestety zdarza się i tak, że początek jest całkiem ok, a później... no a później lawinowo jest coraz gorzej... i tak było w przypadku tej powieści... Rozdział po rozdziale nie byłam w stanie uwierzyć, ba! Do samego końca nie wierzyłam, że można tak rozwlec akcję, zrobić z niej mdłą, nijaką mamałygę, której zwyczajnie nie chce się czytać, a jedyne, o czym się marzy to sen lub inna książka.
Tak, zasnęłam nad tym dziełem kilka razy, pomimo usilnych prób przebrnięcia przez nią szybko i... bezboleśnie. Dla mnie okazało się to niewykonalne, a dobrnięcie do końca okazało się drogą przez mękę. Ogólnie nie dzieje się nic pasjonującego. Nic, co jest w stanie poruszyć serce, duszę, ciało. Nic. Totalny null. Wszystko dzieje się tak, jakby chciało, a nie mogło, z naciskiem na nie mogło. I choć starałam się znaleźć, chociaż pomiędzy wierszami, jakieś emocje... poległam. Ni tu nie ma! Nie czuć tu nic!

Styl autorki wołał o pomstę do nieba. Dawno już nie trafiła mi się książka, która nijak nie działała na moją wyobraźnię. Niby opisy były, niby niektóre idealne, by „zobaczyć” to, co bohaterowie, a jednak nic... zabrakło tego czegoś, co pozwoliłoby mi przenieść się do świata Lii i jej współtowarzyszy.
Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że Mary E. Pearson ma lekkie pióro, jednak czar pryska bardzo szybko, bańka mydlana pęka i... zamiast ścieżki usłanej przysłowiowymi różami, stąpamy po wyboistej ścieżce z zamaskowanymi kolcami... Auć.
W trakcie lektury odnosiłam wrażenie, że autorka nie do końca wiedziała, jak uformować tę historię... jak ugryźć temat i tak oto Fałszywy pocałunek trąci niedopracowaniem.

Bohaterowie Fałszywego pocałunku... no cóż... Nijacy, bezbarwni, bez charakteru. Zupełnie jakby wszyscy byli tacy sami, a różnili się imieniem i płcią. Nawet ci „groźni” jakby stracili jaja w tej powieści, biorąc pod uwagę „konwersacje” z główną postacią. Chciałoby się rzec „wieś śpiewa i tańczy”, niemniej nie chciałabym urazić wsi i jej mieszkańców, gdzie notabene rozgrywa się akcja... Tragikomedia.
A sama główna bohaterka. Infantylna tak bardzo, jak tylko może być siedemnastolatka, która kreuje się na dorosłą. Rozchwiana emocjonalnie jak liście podczas burzy. Irytująca niemiłosiernie. Och, miałam ochotę nią potrząsnąć średnio dziesięć razy na rozdział.

Opisy serwowane przez autorkę, w znacznej części wybujałe przemyślenia Lii, świętego wyprowadziłyby z równowagi, niemniej pomijając „cudowną” księżniczkę, przynudzają, przeciągają to, co można by zawrzeć w 1/3 objętości całości. Dialogi są ciężkie. Brak w nich emocji i lekkości. Momentami dość toporne, aż sztuczne w odbiorze.

Przez jakiś czas liczyłam, że może Rafe i Kaden pociągną jakąś tę historię. Zaintrygują, wprowadzą jakaś nutkę grozy, napięcia. Niestety. Nawet wtrącenia rozdziałów z ich perspektywy nie pomogły.

Fałszywy pocałunek okazał się bardzo dosłowny. Nie znalazłam w tej historii ani nic oryginalnego, a nic, co mogłoby spowodować, że sięgnę po kolejny tom. Z Mary E. Pearon z decydowanie musimy się unikać.

Ostatnio w moim repertuarze dominują powieści obyczajowe lub literatura dziecięca, książki z gatunku fantasy można by policzyć na palcach, a tytułów wartych przeczytania... można by szukać ze świecą. W Fałszywym pocałunku pokładałam ogromne nadzieje na niezapomnianą lekturę, licząc, że okaże się lekką i przyjemną odskocznią od nietrafionych tytułów.

Początek zapowiadał się...