Byłam bardzo ciekawa tej książki, zwłaszcza, że wygrała ona w swojej kategorii plebiscyt organizowany przez LC.

Przyznam, że czytało mi się "Słowika" szybko i dobrze, czasem z emocjami, wzruszeniami, bo losy głównych bohaterek, dwóch sióstr, są poruszające. Na odbiór na pewno wpływ miała też świadomość, że perypetie jednej z kobiet zostały zainspirowane biografią działaczki francuskiego ruchu oporu.
Wciąż jednak miałam wrażenie, że autorka balansowała na granicy dobrego smaku i kiczu, jakby za wszelką cenę chciała wycisnąć z oczu czytelnika łzy.

"Słowik" to w moim odczuciu dobre wojenne czytadło, ale nie powieść wybitna. Wydarzenia robią wrażenie, akcja jest wartka, raz przewidywalna, innym razem zaskakująca, jednak tło historyczne pokazane jest w sposób pobieżny i nieco łopatologiczny (zwłaszcza we fragmentach, w których autorka stara się tłumaczyć czytelnikowi sytuację polityczną okupowanej Francji).
Plusem jest zaskakujące zakończenie, chociaż muszę przyznać, że podczas lektury rozważałam taką właśnie możliwość.
Ciekawie przeplatają się też dwa plany czasowe, ale moja uwaga była skupiona przede wszystkim na wydarzeniach sprzed lat.

Co jeszcze mi się spodobało?
Na pewno wymowa powieści, która pokazuje, że francuski ruch oporu to nie tylko silni i odważni mężczyźni, którzy konspirowali, podkładali bomby, organizowali zamachy i wysadzali pociągi. To również ciche bohaterki, kobiety, które walczyły bez rozgłosu i anonimowo, ratowały ludzi z narażeniem własnego życia, nie oczekując w zamian nagród, pochwał i medali.

Byłam bardzo ciekawa tej książki, zwłaszcza, że wygrała ona w swojej kategorii plebiscyt organizowany przez LC.

Przyznam, że czytało mi się "Słowika" szybko i dobrze, czasem z emocjami, wzruszeniami, bo losy głównych bohaterek, dwóch sióstr, są poruszające. Na odbiór na pewno wpływ miała też świadomość, że perypetie jednej z kobiet zostały zainspirowane biografią...