Tirso, po nieoczekiwanym „odejściu” z Piwnicy, trafia pod skrzydła agentki Lacombe, i znajduje zatrudnienie w Interpolu. Jednak ta praca, poza budowaniem formy fizycznej, średnio odpowiada byłemu Poszukiwaczowi. I, jak zwykle w takich przypadkach, przypadek sprawia, że drogi jego i Korpusu niespodziewanie się przecinają, by z deszczowego Londynu zaprowadzić go do amazońskiej dżungli. Tam bowiem skrywać się ma, według legendy, tytułowe Miasto Świętych Mężów. Czym ono jest? Być może ostatecznym miejscem, które skrywa Stół Salomona. A być może tylko kolejną mrzonką. Tak czy inaczej – Tirso, znów jako Faro, w otoczeniu swych wiernych przyjaciół, plus kilkorga nowych, rusza w pogoń za tym, czego chyba nie spodziewa się odnaleźć.

Czego nie można powiedzieć o uważnym czytelniku. Problem z tą częścią jest bowiem taki, że mimo naprawdę wciągającej fabuły, fajnej akcji i niezłych pomysłów na nagłe zwroty sytuacji, już od samego początku daje czytelnikowi znać, że koniec może być tylko jeden. A od mniej więcej połowy wyraźnie już to mówi, nie pozostawiając złudzeń, ni nadziei.

Na szczęście przyzwyczajonemu do oczywistości, choć czasem pełnych zaskoczeń, stałemu „bywalcowi” świata wykreowanego przez Montero nie będzie to zbytnio przeszkadzać. Zakończenia bowiem mógł się spodziewać, choć może nie w stu procentach takiego, jakie zaserwował nam autor. Nie zrozumcie mnie źle – jest dokładnie takie, jakie być powinno, ale… No właśnie. Zresztą sami to ocenicie.

Mocną stroną całej serii jest spora dawka akcji. Tej nie zabraknie i tym razem. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że w tej części przysłowiowy trup ściele się gęsto, dosłownie i w przenośni. Nie brak także fajnie skrojonych postaci, które pojawiają się na drodze Poszukiwaczy, nie tylko po to, by im złośliwie utrudniać życie. Sporo dowiadujemy się tym razem (bo kiedy moglibyśmy się dowiedzieć?) o głównym bohaterze trylogii, co powinno cieszyć. Choć wcale nie musi – Faro obdarty z tajemnic staje się mniej nadprzyrodzoną postacią. Co, szczerze mówiąc, wcale takie fajne nie jest. Na szczęście w dalszym ciągu jest taką super ciapą, jaką był w poprzednich dwóch tomach, co sprawia, że człowiek jakoś tak łatwiej się z nim identyfikuje. Bo któż by nie chciał mieć w życiu tyle farta, co?

Kononowicz mawiał niegdyś, że nie będzie niczego. Pochylając się nad ostatnią stroną tej książki można odnieść wrażenie, że to jedna z prawd Tischnera, ta najmniej nadająca się dla dzieci. Montero bowiem pozostawia sobie nie tyle furtkę, by móc bezpiecznie powrócić do tematu Korpusu Poszukiwaczy, ile otwarte na oścież wrota, czekające tylko na ciąg dalszy. Mam nadzieję, że ten nastąpi. Bo mimo tego, że fabuła trylogii była strasznie łatwa do przewidzenia, niosła za sobą swoisty urok przygody. Może to nie Indiana Jones czy inna Lara Croft, ale – na Teutatesa – Tirso robi swoją robotę. Dziwnie, czasem przypadkowo, ale skutecznie. Więc niech robi to dalej, ku naszej radości.

Na koniec uwaga dla tych, którzy z serią styczności nie mieli. Zaczynajcie od początku, inaczej nie tylko nie zrozumiecie praktycznie niczego, ale umknie wam cała radość sącząca się z kartek zapisanych przez Montero. Zapewniam was jednak, że warto pokusić się o poświęcenie czasu na rzecz historii Poszukiwaczy. Dawno bowiem nie czekałem na kolejną część (przewidywalną, ale…) z taką niecierpliwością, jak w tym przypadku. I nie zawiodłem się.

Bartek ‘barneej’ Szpojda