Nie oszukujmy się, to już nie "Autostopem przez Galaktykę", gdzie gwiezdny podróżnik po świecie Adamsa jest wgniatany w fotel absurdalnym humorem o sile równej Pangalaktycznemu Gardłogrzmotowi. Już nie jesteśmy nieustannie bombardowani smaczkami, którymi strasznie chcemy się podzielić ze wszystkimi osobami w zasięgu wzroku. I nie ważne czy siedzimy w domu, w ulubionej kawiarni czy może umilamy sobie lekturą podróż autobusem. Przy "Restauracji na końcu Wszechświata" to uczucie towarzyszy nam często, lecz nie nieustannie i to jest koronny dowód na to, że druga część trylogii nie przeskoczyła przez poprzeczkę, którą zawiesił tom pierwszy. Nie zgodzę się z opiniami, które kontynuację nazywają odcinaniem kuponów od sukcesu "Autostopem...". Raczej współczuję "Restauracji..." bycia młodszą siostrą genialnej poprzedniczki. W końcu to przykre, gdy jest się wciągającą książką, gdy czytają cię z przyjemnością, by jednak na koniec stwierdzić, że jesteś całkiem fajna, ale twoja siostra kręci czytelnika bardziej. Z rozpaczy może pęknąć grzbiet! W każdym razie - przeczytać warto, ale ze świadomością, że wybiera się na randkę z młodszą siostrą ideału.

Nie oszukujmy się, to już nie "Autostopem przez Galaktykę", gdzie gwiezdny podróżnik po świecie Adamsa jest wgniatany w fotel absurdalnym humorem o sile równej Pangalaktycznemu Gardłogrzmotowi. Już nie jesteśmy nieustannie bombardowani smaczkami, którymi strasznie chcemy się podzielić ze wszystkimi osobami w zasięgu wzroku. I nie ważne czy siedzimy w domu, w ulubionej...