Od pierwszych stron zaangażowałam się w wykreowaną przez Prandzioch fabułę co w dużej mierze zawdzięczam jej stylowi – idealnie pasującemu do kryminałów – gdzie autorka, wykorzystując budowę zdań, sama narzuca tempo fabuły. Raz zdania są krótkie, dużo się dzieje, a czytelnik jeszcze bardziej wkręca się w fabułę, a innym razem są nieco dłuższe, bardziej rozbudowane, i pozwalają na chwilę wytchnienia.

Sama fabuła, choć jest do bólu przewidywalna, została ciekawie wykreowana. Przyćmiona przez wyrazistą bohaterkę i jej osobiste problemy wypływające na wierzch po odnalezieniu zwłok dziecka, wydaje się być jedynie tłem do rozmyślań i próby złapania równowagi w rzeczywistości, co jednak niezbyt pasuje do kryminału. Dużym mankamentem tej książki jest niedopracowana funkcja policji – poza tym, że pojawiają się na miejscu morderstwa i prowadzą domowe przesłuchania – ma się wrażenie, że nie robią praktycznie nic, a wszystkie wskazówki i nowe tropy przychodzą do nich same, co ostatecznie doprowadza do rozwiązania wszystkich zagadek. Mimo że pojawia się kilka spraw, które bezpośrednio połączone są zamordowanym dzieckiem, nikt poza Szarycką nie jest w stanie tego wyłapać i rozwiązać. Marta Szarycka jest bohaterką z krwi i kości – widać, że autorce najbardziej zależało na niej, na stworzeniu jej portretu psychologicznego od początku do samego końca, ale przez to pozostałe postaci są niemal niewidoczne i wydają się być nijakie.

Książka rzeczywiście jest niezła. Styl Prandzioch bardzo mi się podoba, nie mam wiele do zarzucenia kreacji bohaterów (poza tym, że powinno się ich bardziej dopracować) ani samej fabuły – widać, że wszystkie elementy zostały przepracowane – ale jednak to nie pasuje do kryminału. Śledztwo niejednokrotnie przytłoczone zostaje życiem prywatnym i wszelkimi problemami głównej bohaterki, przez co ma się wrażenie, że ta książka miała pełnić funkcję spuszczenia z siebie emocji niż rozwiązaniu zagadki. Mimo wszystko to tytuł, po który warto sięgnąć, ale bez nastawiania się na pełnokrwisty kryminał.

http://www.ruderecenzuje.pl/2017/07/terapeutka.html

Od pierwszych stron zaangażowałam się w wykreowaną przez Prandzioch fabułę co w dużej mierze zawdzięczam jej stylowi – idealnie pasującemu do kryminałów – gdzie autorka, wykorzystując budowę zdań, sama narzuca tempo fabuły. Raz zdania są krótkie, dużo się dzieje, a czytelnik jeszcze bardziej wkręca się w fabułę, a innym razem są nieco dłuższe, bardziej rozbudowane, i...