„Terapeutka” to debiut powieściowy Bernadety Prandzioch, autorki opowiadań, artykułów, recenzji i esejów. Co istotne, z wykształcenia jest psychologiem, a pisząc o tym, na czym się zna, dodaje całej historii wiarygodności. Doświadczenie psychologiczne było z pewnością pomocne w stworzeniu postaci głównej bohaterki i opisie jej pracy, ale co ważniejsze pozwoliło autorce rozwinąć to, czego często brakuje w kryminałach: warstwę psychologiczną bohaterów. Postacie są dobrze wykreowane, czytelnik może poznać, co nimi kieruje, jakie mają problemy, kompleksy - a jednocześnie wiele aż do końca pozostaje tajemnicą. Sama główna bohaterka również nie jest wyidealizowana, można ją polubić, ale momentami budzi też niechęć, ma swoje problemy, wady i potrzeby, składające się na złożoną osobowość.

Z drugiej strony drobną wadą zaangażowania w rozbudowanie warstwy psychologicznej jest to, że chwilami ucieka wątek kryminalny, na co innego kładzie się nacisk, kiedy korzystniejszy mógłby się okazać większe skupienie na rozwoju śledztwa. Jednak sama zagadka kryminalna – morderstwa i porwania dzieci – wywiera silne wrażenie tak na głównej bohaterce, jak i na czytelnikach. Na dynamikę powieści korzystnie wpływa też fakt, że autorka nie opisuje jednej zbrodni i mozolnego śledztwa w celu jej rozwiązania, ale bohaterowie ciągle muszą prowadzić szarpiący nerwy wyścig z czasem. Podkreśla to pierwszoosobowa narracja w czasie teraźniejszym oraz przewaga krótkich zdań – chociaż tych akurat nie jestem fanką.

Jak zapowiada okładka, jest to mocny i ciekawy „nowy głos w polskiej powieści kryminalnej”.

Agnieszka Kruk