Miałam zrobić sobie dłuższą przerwę, ale nie wytrzymałam.

„Lód i ogień” jest na podstawowym poziomie bardzo podobny do jednego z początkowych tomów, czyli „Córki hycla”, bo Belinda pod pewnymi względami bardzo przypomina Hildę – poniewierana przez rodzinę i nigdy nie brana na poważnie. Z drugiej strony przez swoje niemal ślepe oddanie i bezinteresowne uczucia kojarzyła mi się mocno z Irjią z innego tomu z początku, czyli „Tęsknotą”. I nie są to złe skojarzenia, wręcz przeciwnie, bardzo polubiłam Belindę. Podobała mi się też to, że Sandemo nie boi się po raz drugi brać na tapet podobnych motywów, bo wychodzi jej to zgrabnie i bynajmniej nie wtórnie.

Całościowo „Lód i ogień” też wypada bardzo, bardzo dobrze. Nie jest to wesoły tom, zwłaszcza w końcowych fragmentach – żegnamy się z najstarszym obecnie pokoleniem Ludzi Lodu, czyli Heikem, Vingą, a także Tulą, którzy ustępują miejsca młodym. Było to bardzo emocjonalne, tym bardziej że cała trójka, a zwłaszcza Heike, byli obecni przez naprawdę wiele tomów, czy to jako główni bohaterowie, czy jako wsparcie dla innych postaci i naprawdę bardzo się z nimi zżyłam. Poza tym po końcówce widać, że chude lata czekają na Ludzi Lodu, ale to oznacza, że kolejne tomy będą pewnie bardzo ciekawe.

Miałam zrobić sobie dłuższą przerwę, ale nie wytrzymałam.

„Lód i ogień” jest na podstawowym poziomie bardzo podobny do jednego z początkowych tomów, czyli „Córki hycla”, bo Belinda pod pewnymi względami bardzo przypomina Hildę – poniewierana przez rodzinę i nigdy nie brana na poważnie. Z drugiej strony przez swoje niemal ślepe oddanie i bezinteresowne uczucia kojarzyła mi...

Przez pierwszą część "Lodu i Ognia", gdzie poznajemy młodą Belindę, która całe życie była w cieniu swojej siostry Signe. Na szczęście dzięki młodemu Viljarowi odkrywamy całe mnóstwo jej dobrych cech, uważałem ten tom za jeden ze słabszych.
Całe moje postrzeganie o tym tomie zmieniła śmieć Vingi i pojawienie się Tuli.
Wspólnie z Tulą, Belindą, Heikem i Viljarem trafiamy do Doliny Ludzi Lodu.
Pojawia się ten, który był tym wybranym, obdarzonym taką siłą, której nikt przedtem nie miał przed nim na świecie. Jednak jego nić życia została brutalnie przerwana przez Tengela Złego i jego wykonawcę - Kolgrima.
Tak, pojawia się tutaj Tarjei, który jako jedyny ma moc pojawienia się w dolinie.
Widzimy jak Tengel boi się jasnej wody, jak jedna kropelka powoduje jego gniew.
Na szczęście pojawiają się demony, które ratują Tulę, Heike'go i dwoje młodych.

Niestety spotkanie z Tengel Złym sprawia, że Heike - najserdeczniej witany z dotkniętych przez przodków, poprzez śmierć łączy się z nimi.

Niestety pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi.
Tula idzie do Grastensholm i nikt więcej na tym świecie jej nie widzi.

Na koniec tracimy Gastensholm, niestety, ale szary ludek nie zrealizował obietnicy danej Heikemu i całkowicie przejął dwór w posiadanie.

Na szczęście miłość znów zwycięża i Viljar prosi o rękę Belindę.

Przez pierwszą część "Lodu i Ognia", gdzie poznajemy młodą Belindę, która całe życie była w cieniu swojej siostry Signe. Na szczęście dzięki młodemu Viljarowi odkrywamy całe mnóstwo jej dobrych cech, uważałem ten tom za jeden ze słabszych.
Całe moje postrzeganie o tym tomie zmieniła śmieć Vingi i pojawienie się Tuli.
Wspólnie z Tulą, Belindą, Heikem i Viljarem trafiamy do...

Świetna seria, napisana pięknym językiem. Niepowtarzalna fabuła i bohaterowie. Szybko się czyta. Opinia przy pierwszym tomie. Polecam serdecznie.

Świetna seria, napisana pięknym językiem. Niepowtarzalna fabuła i bohaterowie. Szybko się czyta. Opinia przy pierwszym tomie. Polecam serdecznie.

Bardzo ciekawa pozycja. Wciągająca i zaskakująca. Choć odrobinę mocno przenosząca akcje od jednej do drugiej postaci.

Bardzo ciekawa pozycja. Wciągająca i zaskakująca. Choć odrobinę mocno przenosząca akcje od jednej do drugiej postaci.

Jeden ze smutniejszych tomów. Heike i Vinga umierają i poczułam prawie taki sam smutek, jak wtedy, kiedy umarła Silje i Tengel Dobry. Szkoda, że Margit Sandemo nie pociągnęła dłużej tego wątku...

Jeden ze smutniejszych tomów. Heike i Vinga umierają i poczułam prawie taki sam smutek, jak wtedy, kiedy umarła Silje i Tengel Dobry. Szkoda, że Margit Sandemo nie pociągnęła dłużej tego wątku...

"Lód i ogień" to ciekawa odmiana od poprzednich części. Skupiona w dużej mierze na Belindzie - uznawanej za czarną owcę w swojej rodzinie kobiecie, żyjącej w cieniu utalentowanej siostry. Jej los odmienia się, gdy spotyka Viljara - odludka z Ludzi Lodu, pełnego sekretów...

Podoba mi się stopniowe budowanie relacji izaufania między bohaterami. Belinda dodatkowo wzbudza sporo współćzucia. To dobra i pełna ciepła osoba, jednak ustawicznie niszczona przez uprzedzone otoczenie.

Ciekawym motywem były kwestie robotnicze i zawiązywanie związkó zawodowych. Czasem aż w ferworze czytania nie odczuwam, jak te latka w fabule lecą i jestem zaskoczona, że "to już te czasy".

Ciekawi bohaterowie i ważne społecznie motywy. Polecam!

"Lód i ogień" to ciekawa odmiana od poprzednich części. Skupiona w dużej mierze na Belindzie - uznawanej za czarną owcę w swojej rodzinie kobiecie, żyjącej w cieniu utalentowanej siostry. Jej los odmienia się, gdy spotyka Viljara - odludka z Ludzi Lodu, pełnego sekretów...

Podoba mi się stopniowe budowanie relacji izaufania między bohaterami. Belinda dodatkowo wzbudza...

Zaczyna się robić interesująco.

Zaczyna się robić interesująco.

Jeśli całe życie stoisz w cieniu tej "lepsze, ładniejszej, mądrzejszej", jeśli całe życie wszyscy mówią Ci, że jesteś "gorsza, brzydsza, głupszą" to taką się odbierasz. Tak właśnie rodzice i rodzina traktowała Belinde, wpędzając ją kompleksy.
Ale jak już wiadomo członkowie Rodu Ludzi Lodu zawsze stają po stronie słabszych tak i tu pomogą młodej kobiecie.
Polecam

Jeśli całe życie stoisz w cieniu tej "lepsze, ładniejszej, mądrzejszej", jeśli całe życie wszyscy mówią Ci, że jesteś "gorsza, brzydsza, głupszą" to taką się odbierasz. Tak właśnie rodzice i rodzina traktowała Belinde, wpędzając ją kompleksy.
Ale jak już wiadomo członkowie Rodu Ludzi Lodu zawsze stają po stronie słabszych tak i tu pomogą młodej...

Według mnie jeden z najsmutniejszych tomów- życie mojego ulubionego bohatera, Heikego, i jego żony Vingi, dobiega kresu.
W parafii osiedla się rodzina Belindy. Jej rodzice faworyzują starszą, bardziej inteligentną, przebojową i uzdolnioną siostrę Signe.
Signe wychodzi za mąż za zamożnego i na pozór idealnego pana Abrahamsena. Niestety, nie przewiduje, co oznacza życie pod jednym dachem z teściową, panią Tildą, którą w swoim pamiętniku młoda żona tytułuje ,,smokiem". Zresztą i mąż okazuje się mężczyzną nie mającym nic wspólnego z ideałem.
Dochodzi do tragedii- w wyniku komplikacji porodowych umiera Signe.
Belinda przybywa do domu zmarłej siostry, by opiekować się maleńką osieroconą siostrzeniczką. Nie przeczuwa, jakie piekło zgotuje jej lubieżny szwagier i jego upiorna mamuśka.
Na szczęście dziewczyna znajduje oparcie w mieszkającym po sąsiedzku Viliarze z Ludzi Lodu i jego wspaniałych dziadkach- Heikem i Vindze.
Viliar jest przyczyną strapienia swoich dziadków- wydaje się być zamknięty w sobie, dręczą go problemy, o których nie chce mówić. W dodatku urządza sobie długie przejażdżki konne, w sobie tylko znanym celu. Usiłuje jednak chronić i wspierać poniżaną Belindę i wkrótce młodzi coraz bardziej zbliżają się do siebie.
Co gorsza, ,,szary ludek" sprowadzony przed laty przez Heikego z zaświatów w rytuale wiosennej ofiary, zaczyna się wymykać spod kontroli.
W końcówce Heike przy pomocy Tuli stoczy swoją ostatnią walkę z duchem Tengela Złego...
W tym tomie bardzo poruszyło mnie nierówne traktowanie dzieci przez rodziców, faworyzowanie jednych a umniejszanie innych.
A także obrzydliwe molestowanie młodej dziewczyny przez obleśnego szwagra, na szczęście nieskuteczne i pomszczone w samą porę przez Viliara.
Ponownie rzuca się w oczy niezwykła więź łącząca Ludzi Lodu, ich wzajemny szacunek do siebie i gotowość niesienia pomocy bez względu na wszystko.
Podsumowując, jest to przygnębiający tom, który zapoczątkował ciężkie czasy dla Ludzi Lodu. Jednak nie można powiedzieć, że nie jest interesujący- są tu i wątki z rodzaju nadprzyrodzonych, obyczajowych społeczno- politycznych oraz kryminalnych.

Według mnie jeden z najsmutniejszych tomów- życie mojego ulubionego bohatera, Heikego, i jego żony Vingi, dobiega kresu.
W parafii osiedla się rodzina Belindy. Jej rodzice faworyzują starszą, bardziej inteligentną, przebojową i uzdolnioną siostrę Signe.
Signe wychodzi za mąż za zamożnego i na pozór idealnego pana Abrahamsena. Niestety, nie przewiduje, co oznacza życie pod...

Całkiem ciekawy tom. Autorka postawiła na inne wątki niż romantyczny, który jest tylko tłem i to okazało się uratować ten tytuł. Końcówkę czytałam z rosnącym zainteresowaniem i liczę na podtrzymanie poziomu w kolejnej części.

Całkiem ciekawy tom. Autorka postawiła na inne wątki niż romantyczny, który jest tylko tłem i to okazało się uratować ten tytuł. Końcówkę czytałam z rosnącym zainteresowaniem i liczę na podtrzymanie poziomu w kolejnej części.