Z autorem "66 dusz" spotykam się po raz pierwszy i uważam, że było to całkiem udane poznanie się. Mateusz Wieczorek ma typowo męski styl prowadzenia akcji i narracji - jeśli mogę to tak określić. Nie boi się używać wulgaryzmów, wplatać w wątki mnóstwo czarnego czy wręcz sarkastycznego humoru, a przy tym w tak lekki i dość dosadny sposób prowadzić historię.

Ogromnym plusem tej powieści jest prowadzenie akcji w różnych sferach czasowych jak i oddanie charakteru miejsc. Kiedy znajdujemy się w Monako to wręcz czuć zapach nadmorskiego kurortu, innym razem przebywając w Watykanie wyczuwa się panujący ścisk przed wystąpieniem papieża. Akcja rozgrywa się powoli, momentami zbyt ślamazarnie, ale jednak po przeczytaniu całej powieści dostrzegam w tym swoiste plusy. Autor specjalnie nie narzuca nam tempa czytania, możemy się delektować przez kilka wieczorów stworzoną historią, która z pewnością nie sprawi, że o niej szybko zapomnimy.

Jedynym moim lekkim zastrzeżeniem w kwestii prowadzenia fabuły były za słabo zaakcentowane strefy czasowe, przez co wielokrotnie łapałam się na tym, że po przeczytaniu sporego fragmentu tekstu domyślałam się po pewnym czasie, że akcja dzieje się w przeszłości. Wprowadzało to lekki zamęt i chaos w lekturze, co oddziaływało w pewnym stopniu negatywnie na odbiór całej pozycji.

więcej na: czytamiogladam.pl

Z autorem "66 dusz" spotykam się po raz pierwszy i uważam, że było to całkiem udane poznanie się. Mateusz Wieczorek ma typowo męski styl prowadzenia akcji i narracji - jeśli mogę to tak określić. Nie boi się używać wulgaryzmów, wplatać w wątki mnóstwo czarnego czy wręcz sarkastycznego humoru, a przy tym w tak lekki i dość dosadny sposób prowadzić historię.

Ogromnym plusem...