Wiadomym jest, iż pisanie biografii stanowi niezwykle trudną „dyscyplinę”
w literackim rzemiośle. I to nie tylko z uwagi na fakt, iż trzeba „wychodzić” swoje przy zbieraniu materiałów do książki. Ale nade wszystko uważać, aby nie wpaść w pułapkę emocjonalnej więzi z bohaterem biografii.
Annie Kamińskiej udały się obie te rzeczy.
Wykonując wręcz tytaniczną pracę Autorka dotarła do materiałów, tj. doniesień medialnych, fotografii, urzędowych dokumentów, pamiętników Wandy i przede wszystkim wspomnień najbliższych osób z kręgu rodziny i współpracowników. Pozwoliło jej to stworzyć pasjonujący portret jednostki konsekwentnie realizującej swoją górską pasję. I co warte podkreślenia, to nie aspekt faktograficzny wysuwa się na kartach książki na plan pierwszy, ale CZŁOWIEK. Autorka zaprezentowała nam Wandę jako osobę z krwi i kości, której nie obce są zwyczajne ludzkie zachowania i instynkty, poniekąd zamkniętej w sobie, targanej wątpliwościami, przeżywającej dylematy i rozterki moralne. Aby nie być gołosłownym warto przytoczyć taką oto opinię, która może stanowić kwintesencję osobowości naszej wybitnej himalaistki: „Historia Wandy to z jednej strony opowieść o autodestrukcji, a z drugiej o tym, jak ciało może być nam posłuszne i jak nasza wola zmusza nas do realizacji celu” (str. 402).
Wiele ciekawych anegdot, ciekawa treść, dynamiczny i reporterski styl – to wszystko składa się na pasjonującą biografię, napisaną z szacunkiem i zrozumieniem i pełną empatii. Polecam.

Wiadomym jest, iż pisanie biografii stanowi niezwykle trudną „dyscyplinę”
w literackim rzemiośle. I to nie tylko z uwagi na fakt, iż trzeba „wychodzić” swoje przy zbieraniu materiałów do książki. Ale nade wszystko uważać, aby nie wpaść w pułapkę emocjonalnej więzi z bohaterem biografii.
Annie Kamińskiej udały się obie te rzeczy.
Wykonując wręcz tytaniczną pracę Autorka...