UWAŻAJCIE!

Bo jak już zaczniecie ją czytać, nie będziecie mogli się oderwać!

Przyznam, że jakoś nie za często sięgam po książki polskich autorów. Aczkolwiek w ostatnich latach, powoli, zaczęło się to zmieniać... Tym razem padło na Alicję Sinicką i "Oczy Wilka". Zasugerowałam się jedną, mega pozytywną, oceną z tego portalu, popatrzyłam na opis, okładkę... Dobra, czytam.

No i przepadłam.

Mam pewien problem z polskimi książkami. W zagranicznych ewentualne nieścisłości można zwalić na złe tłumaczenie. Tu nie. A ja jestem bardzo wyczulona na tym punkcie. Niektóre książki pisane są tak dennym, albo z kolei abstrakcyjnym i wyszukanym językiem, że aż mnie oczy pieką. Lub z kolei mają niezły potencjał fabularny, a psuje je nijakość bądź byle jakie podejście do tematu.

"Oczy Wilka".
Sama nie wiem, czego się spodziewałam po tej książce. Nawiązania do mafii, przywiodły mi z początku na myśl porównanie do powieści Lipińskiej. Jednak ogólnie książka daleko wykracza ponad to, co zaprezentowała nam "autorka" "365 dni". Erotyka była na bardzo przyzwoitym poziomie, ani trochę wulgarna, za to było czuć wyraźne przyciąganie między bohaterami. I było to bardzo ludzkie. A nie, jak to czasem bywa, że bohater ślini się i podnieca za każdym razem, gdy widzi ukochaną. Co do reszty... Kurczę, jak by to napisać krótko i treściwie?

Historia Leny i Artura jest przede wszystkim intrygująca. Artur to niby typowy "bogaczyk" i "mafioso", straszny, onieśmielający, bezwzględny i oczywiście szalenie przystojny. Lecz zostało to pokazane w tak subtelny sposób, że odniosłam wrażeniem jakby był zwykłym facetem. No mam kasę. Jestem przystojny. I co z tego?
Co mi się podobało w Lenie? Najbardziej chyba taki ogólny brak rozhisteryzowania. Dostała jakieś ciuchy, samochód... No i po prostu je przyjęła. Bez żadnego piania, że "o Jezu, jaki on bogaty, ale ile to musiało kosztować, nie mogę tego przyjąć, weź to ode mnie, to za drogo...". Wręczył jej kurtkę motocyklową? Wybałuszyła oczy na cenę, ale spoko, włożyła ją, potem kask i pojechali sobie... Fajnie, podobał mi się ten brak "epatowania bogactwem". Bo ono tam jest, ale nie jest najważniejszą częścią samej książki. No i super.

Ah, mogłabym to tak analizować bez końca, ale zakończę już. A zakończę stwierdzeniem, że jest to najbardziej intrygująca książka, jaką do tej pory czytałam. To słowo jest po prostu idealne. No bo spójrzcie - Lena odzyskała pamięć, wyjaśnili sobie wszystko z Arturem, wrócili do siebie. Mógłby nastąpić "happy end" i na tym koniec. A tu jednak nie - jest druga część! O czym tym razem? Co się takiego wydarzyło, że aż zasługuję na kontynuację?

Mam szczerą nadzieję, że druga część będzie co najmniej równie dobra jak ta pierwsza! Bo mam zamiar ją przeczytać.

UWAŻAJCIE!

Bo jak już zaczniecie ją czytać, nie będziecie mogli się oderwać!

Przyznam, że jakoś nie za często sięgam po książki polskich autorów. Aczkolwiek w ostatnich latach, powoli, zaczęło się to zmieniać... Tym razem padło na Alicję Sinicką i "Oczy Wilka". Zasugerowałam się jedną, mega pozytywną, oceną z tego portalu, popatrzyłam na opis, okładkę... Dobra, czytam....