„W jego oczach” – kontynuacja bestsellera „Oczy wilka”!

[Opis wydawcy] W życiu Leny i Artura rozpoczyna się nowy rozdział. Właśnie się zaręczyli po dwóch latach związku. Nie wszyscy są z tego powodu zadowoleni, a sama Lena nie potrafi zostawić przeszłości za sobą. Wciąż nie może pogodzić się z tym, że jej ukochany ma przed nią mnóstwo tajemnic.
Czy tak poważna decyzja nie powinna być podejmowana bez cienia wątpliwości? Czy Artur potrafi oddać się jej całkowicie i rozpoczną wspólne życie na nowych zasadach?
Kobieta nie ma pewności, czy przebije się przez mur, który wzniósł jej ukochany. Czy kiedykolwiek do końca go pozna?

Agata Garbowska*: Jak wygląda typowy dzień Alicji Sinickiej, pisarki?

Alicja Sinicka: Wstaję wcześnie rano i piszę przez dwie godziny, później budzą się dzieci, mąż, i zaczyna się normalne rodzinne życie.

Jeżeli rano nie uda mi się stworzyć tyle, ile sobie założyłam, to w ciągu dnia często staram się wygospodarować jeszcze trochę czasu na pisanie. Teraz przebywam na urlopie macierzyńskim, więc jest mi odrobinę łatwiej.

Czy zawsze chciałaś pisać? Kiedy zapadła decyzja o wydaniu pierwszej książki?

Zawsze czułam, że mam większą wyobraźnię niż inni i potrzebowałam znaleźć dla niej ujście.

Pisanie krążyło mi po głowie od dziecka, ale nie miałam odwagi się za to zabrać. Pewnego dnia, jakieś sześć lat temu, usiadłam przy biurku i pod wpływem impulsu zaczęłam pisać. Nie analizując, nie myśląc. Tak to się zaczęło.

Co najbardziej cię motywuje i inspiruje?

Dobre książki, filmy, seriale i oczywiście ludzie. Przede wszystkim ludzie z pasją, którzy potrafią ciekawie opowiadać o swoich zainteresowaniach lub o specyficznej pracy, jaką wykonują. Bardzo dużo czerpię z takich rozmów.

Która książka najbardziej zapadła ci w pamięć?

Chyba „Miasto ślepców” José Saramago. Ciekawa historia o tym, co by było, gdyby nagle większość z nas oślepła. Jakie instynkty wyszłyby na powierzchnię, jak wyglądałaby rzeczywistość. Pamiętam tę książkę bardzo dobrze, choć przeczytałam ją jakieś piętnaście lat temu.

Jakie książki czytasz? Które gatunki wybierasz?

Obecnie czytam głównie thrillery, thrillery domestic noir. Sama chciałabym uprawiać ten gatunek pisarstwa. Od czasu do czasu sięgam po literaturę obyczajową.

Co robisz, kiedy masz blokadę twórczą?

Staram się ją zwalczyć, pisać mimo wszystko. Czasem myślę, że źle mi się pisze, a na drugi dzień czytam to, co napisałam, i dochodzę do wniosku, że stworzyłam fajny tekst. Wyjątkiem są dni po nieprzespanych nocach. Gdy brakuje mi snu, wiem, że nic z siebie nie wyłuskam.

Jak wygląda praca nad książką?

Początkowo zawsze piszę określoną liczbę słów dziennie. Założenia są różne. Tysiąc, tysiąc pięćset, czasem dwa tysiące. Pod koniec jednak, kiedy powstają kluczowe, rozstrzygające rozdziały, z reguły na to nie patrzę. Piszę w dużym skupieniu i staram się kończyć wątki.

Czy w swoich książkach opierasz się na własnych przeżyciach, czy każda z historii jest w pełni fikcją?

Mieszam fikcję z rzeczywistością. W moich książkach jest dużo prawd o mnie, ale one są raczej latarniami oświetlającymi mi drogę, czasem widmami, duchami, które krążą pomiędzy bohaterami. Nigdy nie opisuję niczego wprost.

„Oczy wilka” były bardzo udanym debiutem, który sprawił, że twoje nazwisko mocno wybiło się na rynku. Czy po skończeniu pisania już wiedziałaś, że twoi czytelnicy jeszcze spotkają się z Arturem?

Myślałam, że to będzie zamknięta historia, nie planowałam kontynuacji. W końcu po namowach czytelniczek napisałam jednak drugi tom i teraz bardzo się z tego cieszę. Miło było wrócić do tajemniczego świata Głębi.

Co dalej?

Na pewno trzecia część „Oczu wilka”, która już zakończy serię. Pojawią się też thrillery o kobietach – domestic noir. Chcę tworzyć książki nieprzewidywalne, odbiegające od powszechnie znanych schematów, nasycone grozą, erotyką i relacjami damsko-męskimi. Jedną taką historię już napisałam. Będzie wydana na początku przyszłego roku.

*Agata Garbowska – redaktor w Wydawnictwie Kobiecym. Pasjonatka dobrej kawy i jeszcze lepszej literatury.

Artykuł sponsorowany