Mam pytanie: gdzie to ma kulminację? Bo jeśli uznamy za nią noc letniego przesilenia, która istotnie była najbardziej napiętym momentem książki, to potem zostaje jeszcze spory jej kawałek. Warto dodać, że w tym kawałku dzieją się rzeczy, które nie mają w sobie wiele mniej napięcia niż sama kulminacja. W ten sposób wychodzi na to, że ów "moment" kulminacyjny ciągnie się przez ponad 100 stron, czy więcej. Poza tym postać Brutusa... Kiedy się pojawił po raz pierwszy, miałam wrażenie, że to ktoś istotny, inteligentny i go polubię... Przeszło mi, kiedy zostawił towarzyszy na pastwę elfów w noc letniego przesilenia, mówiąc: "Miałem sprowadzić wodę i to właśnie robię." Dalej: Ostatnie chwile Din Guardi... Co to ma być? Laska idzie w pył, gnomy włażą i co? Żadnego starcia, nic. Wszystko jest w jak najlepszym porządku, Brutus zadowolony jak zawsze, a czytelnik dowiaduje się, że całą akcję wejścia gnomów przegapił, co nawet jest dobre, bo wrzucanie do magazynu i pozostawianie na pastwę szalonych roślinek... Ogólnie rzecz ujmując, zakończenie pozostawia wiele do życzenia. Decyzja Pegi w sprawie Bugabu dość dziwna, bo widać było, że dziewczyna się ku niemu ma. No ale ok, ja też nie chciałabym siedzieć w jaskini prawie przez wieczność i odżywiać się grzybami, więc rozumiem o co idzie. Giles jak zwykle głupi i zaślepiony. A co się tyczy Lucy- miło, że została z elfami, była strasznie wkurzająca. Aczkolwiek Ethne może z nią iść w zawody. I pomyśleć, że ta półelfka jest córką Smoczego Języka, to nie do pojęcia. Podobnie, jak zastanawiający jest fakt, że ani ona, ani Partholis, ani sam bard nie wiedzieli, powiedzmy, że Ethne to jego córka, a Severus nie wiadomo skąd tą wiedzę wytrzasnął. Gdzie tu logika? Plusem jest to, że znów widzimy się z Thorgil, która jest w zasadzie najciekawszą postacią, biorącą czynny udział w akcji. Najogólniej- książka znacznie gorsza od pierwszego tomu, ale czyta się łatwo, szybko i w miarę przyjemnie. I w zasadzie to tylko dlatego wezmę się za tom trzeci...

Mam pytanie: gdzie to ma kulminację? Bo jeśli uznamy za nią noc letniego przesilenia, która istotnie była najbardziej napiętym momentem książki, to potem zostaje jeszcze spory jej kawałek. Warto dodać, że w tym kawałku dzieją się rzeczy, które nie mają w sobie wiele mniej napięcia niż sama kulminacja. W ten sposób wychodzi na to, że ów "moment" kulminacyjny ciągnie się...