"Mężczyźnie nie mówi się połowy tego, co powinien wiedzieć, i ani słowa na temat, na który chciałby coś wiedzieć."

Drugi tom o siostrach Sucharskich okazał się w moim odczuciu przyjemniejszą propozycją niż tom pierwszy. Może dlatego, ze teraz wiedziałam czego się spodziewać, a i zachowanie sióstr nie wzbudzało już takiego zamieszania jak wczesniej. Wszelki chaos w ich domu był zwyczajową normą. Nic już nie potrafiło mnie zdziwić. Teraz praktycznie łykało się całość jak leciało, no i większy udział Adriana w fabule też wypadł na plus. Zagadka kryminalna również wydawała mi się ciekawsza niż wczesniejsza i w sumie całość była jakby bardziej spójniejsza. Ciekawą rolę tez odgrywły dzieci Natalii, które niedoceniane przez dorosłych niejednokrotnie ratowały siostry z opresji. Ich zażyłość tak mocno mi sie udzieliła, że czytając ostatnie strony robiło mi się coraz bardziej smutno. Siostry Sucharskie to szalona, nieprzewidywalna, ale dobrze naoliwiona i świetnie funkcjonująca machina i szczerze nie jestem w stanie sobie wyobrazić trzeciego tomu po podziale sióstr. Niezmiernie się cieszę, że mimo trudnych początków nie poddałam się i zdecydowałam sie kontynuować serię, gdyż naprawde dobrze spędziłam czas. Tom trzeci z pewnościa nie będzie długo czekał na swoją kolej i mam nadzieję, że kontynuacja będzie równie przyjemną rozrywką jak poprzedniczki. Gorąco polecam.

"Mężczyźnie nie mówi się połowy tego, co powinien wiedzieć, i ani słowa na temat, na który chciałby coś wiedzieć."

Drugi tom o siostrach Sucharskich okazał się w moim odczuciu przyjemniejszą propozycją niż tom pierwszy. Może dlatego, ze teraz wiedziałam czego się spodziewać, a i zachowanie sióstr nie wzbudzało już takiego zamieszania jak wczesniej. Wszelki chaos w ich domu...