„Amelia i Kuba” to już cała seria przygodowych książek Rafała Kosika. Druga w dorobku pisarza, skierowana do nieco młodszych dzieci niż poprzedni cykl: „Feliks, Net i Nika”. Przedział wiekowy docelowego czytelnika jak zawsze ma raczej płynne granice, widełki najłatwiej chyba rozpiąć na wieku powieściowych bohaterów: 6 -11 lat. „Tajemnice dębowej korony” to chronologicznie tom czwarty, ale kolejność powstawania nie musi determinować naszej kolejności czytania. Poszczególne tomy tworzą całości i przygody z młodymi mieszkańcami warszawskiego apartamentowca możemy zaczynać gdzie i kiedy chcemy. Głównych bohaterów jest czwórka; jedenastolatki Amelia i Kuba, dziewięcioletni Albert i sześcioletnia Mi przeżywają przygodę prawie nie ruszając się z podwórka. Poznamy ich rodziców, sąsiadów i szalonego naukowca. Spotkamy psa Imbira, małpę Szympę, kotkę Gomułkę i niedziałającego drona. Wszystko to, by odkryć tajemnicę z przeszłości.

Mój recenzencki egzemplarz trafił do ośmiolatki. Mam nadzieję, że spodoba się jej nie mniej niż mi. Mam nadzieję, że będzie chciała więcej. Bo jest to taka lektura jakiej dorośli pragną dla dzieci. Rafał Kosik bardzo mądrze, nienatrętnie i z zapałem uczy: trudne słowa są tłumaczone, zazwyczaj w zabawny sposób dzięki przekręcającej ich brzmienie sześciolatce Mi. Albert, jeden z bohaterów, ma zespół Aspergera, traktowany jak indywidualista nie jak osoba chora, zajmuje pełnoprawne miejsce w dziecięcej społeczności. Jednocześnie samo zaburzenie zostaje wytłumaczone i pokazane w swoich różnych przejawach. Śmiałam się w głos na wyprawie marzącej o własnym zwierzątku Mi do zoo, i przy jej niezwykłym odkryciu, że to miejsce to nie wielki sklep ze zwierzętami lecz więzienie - bo Kosik nie zapomina, że pisze dla dzieci - ucząc trudnych rzeczy, nie przygnębia. Sama oś fabuły osadzona jest wokół naszej odpowiedzialności za przyrodę. Dzieci starają się zapobiec wycięciu starego dębu na dziedzińcu zamieszkiwanego przez nie apartamentowca (swoją drogą sparodiowane sceny z życia społeczności nowoczesnego osiedla to bonus dla czytających dzieciom dorosłych).

Przy tych wszystkich walorach edukacyjnych jest to jednocześnie niezwykle sympatyczna książka. Akcja jak przystało na powieść przygodową toczy się szybko, barwni bohaterowie łatwo dają się polubić, śmiać się będziemy i my, i dzieci. Tajemnice zostały ładnie wydane i sympatycznie zilustrowane przez Jakuba Grocholę - zgodnie z oceną mojej ośmioletniej konsultantki, zaznaczę tylko, że rysunków mogłoby być jeszcze więcej.

Oczywiście serdecznie polecam.

Agnieszka Ardanowska