Nie mogłam się doczekać chwili, w której będę miała okazję przeczytać kolejną powieść Anny Dąbrowskiej. Już podczas lektury Nakarmię cię miłością zostałam zauroczona stylem autorki, więc i tym razem spodziewałam się przyjemnej, wciągającej powieści.

Chciałam zacząć od negatywów, jak to mam w zwyczaju, ale… uwaga… tym razem nie mam się do czego przyczepić… No może poza paroma literówkami (hihihi)… Poza tą drobnostką, którą możemy przemilczeć, technicznie powieść jest taką, jaką być powinna – dobrze się czyta, wciąga i rozkłada na łopatki zakończeniem… ale powolutku…

W rytmie passady czyta się szybko, by nie powiedzieć, że za szybko. Historia wciąga od pierwszych zdań. Strona po stronie czytelnik zagłębia się w świat, można rzec nawet (początkowo) w dwa światy – Julity i Marcela, które z czasem splatają się ze sobą. Pytanie, czy na zawsze?

Bohaterowie wykreowani przez Annę Dobrowską są na pewno dopracowani. Pod względem psychologicznym. Dzięki narracji z perspektywy zarówno dziewiętnastoletniej dziewczyny, jak i dwudziestoośmioletniego mężczyzny, poznajemy ich nieomalże na wylot. Ich historie, przeżycia – to, co ukształtowało ich do obecnej formy.
Czy są to postaci do polubienia? Szczerze nie wiem. Ocenicie sami, jeśli zdecydujecie się ich poznać. Są na pewno wyraziści i nieomalże rzeczywiści, co zdecydowanie działa na ich korzyść, sprawiając, że są jednocześnie zwykli i niezwykli… warci zapamiętania.

Anna Dąbrowska i tym razem porusza wiele trudnych problemów, jakie każdy z nas może napotkać na swojej ścieżce lub swoim otoczeniu. Brutalne pobicie, ciężka choroba bliskiej osoby i… nietypowe upodobania jednego z członków rodziny. To wszystko tworzy mieszankę wybuchową, która jednocześnie zaskakuje i intryguje swoim zgraniem i uzupełnieniem całej historii miłości, trudnego uczucia.

Pisałam to przy okazji recenzji Nakarmię cię miłością – za TAKIE zakończenia powinno się karać, jeśli nigdzie autor nie uprzedził, że wgniecie ono czytelnika w fotel i sprawi, że serduszko rozsypie się niczym rzucona o beton kryształowa kula! Tego się po prostu nie robi!
Pytanie: jak dalej żyć?

Podsumowując: Mówią, że muzyka i taniec łagodzą obyczaje… Na pewno są w stanie oddać wiele emocji, z jakimi człowiek spotyka się na co dzień. I w przypadku W rytmie passady widać jak duży wpływ na życie głównych bohaterów mają obie te rzeczy… Jeśli więc kochanie muzykę, taniec i dobre, porywające powieści, koniecznie sięgnijcie po tę książkę. Feeria emocji gwarantowana… Jednak nim zasiądziecie do ostatnich stron, usiądźcie wygodnie z lampką „czegoś mocniejszego” pod ręką… Nie zapomnicie tej książki na długo…

Nie mogłam się doczekać chwili, w której będę miała okazję przeczytać kolejną powieść Anny Dąbrowskiej. Już podczas lektury Nakarmię cię miłością zostałam zauroczona stylem autorki, więc i tym razem spodziewałam się przyjemnej, wciągającej powieści.

Chciałam zacząć od negatywów, jak to mam w zwyczaju, ale… uwaga… tym razem nie mam się do czego przyczepić… No może poza...