H.M. Ward

Najlepsze wybory to te, których dokonujemy sami. Bez pokazywania palcem przez pseudo doradcę, bez szturchania w ramię, że niby tędy lepiej iść. Jeśli mamy się sparzyć, to na własnych zasadach i wrzątkiem, który sami sobie przygotowaliśmy. Tak byłoby najlepiej. Jednak, jak w wielu przypadkach pojawia się jakieś „ale”. Ktoś, kto mackami cię omota, wmawiając, że wszystko to robi dla twojego dobra. „Powroty do domu wydają się łatwe”. W tym zdaniu jest słowo klucz – wydają się. Sidney musi zebrać tyle siły, by stawić czoła przeszłości, tej samej, która w jednej chwili przyjęła maskę teraźniejszości. Paraliżujący strach – to właśnie czułabym gdybym była na jej miejscu. Nie da się ot tak zapomnieć, wygonić zbędnych myśli z głowy i zakazać im powrotu. Wiadomość, którą w dość nietypowy sposób została przekazana Sid nie dała jej możliwości wyboru, jak tylko wrócić do domu. Jej matka umiera. W takiej sytuacji dziecko bez zbędnego bagażu kupiłoby za ostatnie pieniądze bilet jedną stronę tylko po to by pożegnać rodzicielkę, tylko czy ta, która „zdradziła” też zasługiwała na takie koleje losu?. Choć jej podróż do przeszłości zaczyna się w towarzystwie przyjaciółki kończy się u boku Petera i indyka … i niech Was to nie zdziwi, bo to bardzo barwna i ważna postać tej części serii. Wspomnienia mają niesamowitą moc. Te, które powodują pojawienie się zmarszczek w kącikach ust kiedy unosimy je ku górze, są bardzo mile widziane, ale w życiu tej pary są rzadkością. Peter odkrywa przed Sidney swoje tajemnice w następstwie czego Sid zastanawia się nad sensem ich związku. „Chcę odzyskać mojego Petera, ale go już nie ma. Zresztą on nigdy nie istniał.”. Zniszczyć człowieka, zniszczyć jego wiarę w siebie i w innych ludzi jest naprawdę bardzo łatwo. Naiwność, to bardzo zły towarzysz życia. W umyśle naszej bohaterki zaszły takie zmiany, które nie pozwalają jej na wzięcie oddechu, na zerwanie z demonami. To tak jakby nabyły prawo do pozostania z nią na wieczność przez zasiedzenie. „Nie wiem, czy kiedykolwiek będę znowu normalna […]. Nie potrafię już odczytywać zamiarów ludzi. Nie ufam sobie i skoro nie mogę ufać sobie, to jak miałabym zaufać innym?”. Jaka szkoda, że możemy zresetować naszego życia, o ile byłoby ono prostsze. Obudzić się o poranku i wszystko zacząć od początku, bez tego całego błota, które do nas przylgnęło. Chcielibyście tak? -Możliwe. Ta część ich wspólnej historii to spotkania z rodzinami i jak łatwo się domyślić nie przebiegały one przy herbatce i ciasteczkach. Poznanie członków rodziny Petera, ich zwyczajów oraz układów było dla Sid wielkim zaskoczeniem. Jak została przyjęta? Czy odgłosy fanfarów długo rozchodziły się echem, kiedy poznała jego braci? Peter Ferro (ups, wgadałam coś  ) postanowił odciąć się od rodziny, pozostawiając to wszystko, co ona mu ofiarowała daleko w tyle. Co było powodem takiej decyzji? Tego oczywiście Wam nie zdradzę, tego musicie dowiedzieć się sami. Może i samo zakończenie nie zaskoczyło mnie zbytnio, ale jeden ktoś wywarł na mnie ogromnie pozytywne wrażenie. Obie książki zebrane w całość to naprawdę przyjemna historia, która pozwala mieć nadzieję na to, że każdy dostanie od losu dokładnie to na co zasługuje. A to, że w niektórych przypadkach człowiek „wskaże” innemu ścieżkę, którą powinien on podążać bez oglądania się za siebie i tylko po to, by nie nadziać się na pięść tego pierwszego to przecież nic złego. Nie wszyscy bowiem są w stanie się obronić, a podejmowane próby mogą zakończyć się potwornym fiaskiem. Nie wiem jak Wy, ale ja po lekturze „Zranionych” mam ochotę na „kawę” :).