Pamiętam gdy w pewien kwietniowy wieczór całą Polskę obiegła informacja o śmierci profesora Bartoszewskiego. Było ciepło, padał wiosenny deszcz. Po policzkach spływały mi pomieszane z kroplami deszczu łzy. Dla mnie ta informacja oznaczała stratę równie wielką jak śmierć Jana Pawła II. Nie tylko dlatego, że śmierć jest po prostu smutna, ale dlatego, że odszedł człowiek o ponadprzeciętnej zdolności do mówienia prawdy i do przekazywania jej w sposób przystępny. Człowiek, który niósł w sobie ogromną wiedzę o historii Polski i dzielił się nią niezmordowanie, wychowując kolejne pokolenie młodych ludzi. Człowiek, który jako jeden z niewielu mógł pouczać nas o przyzwoitości i który sam tę przyzwoitość w sobie miał. I w końcu człowiek, który niósł światu świadectwo wojny i holokaustu.

Władysław Bartoszewski to bez wątpienia osobowość wielkiego formatu i o tym nie trzeba już nawet pisać książek. Jest to fakt wiadomy i znany. Historyk, publicysta, dziennikarz, pisarz, działacz społeczny, polityk, dyplomata, były więzień Auschwitz, żołnierz AK, działacz Podziemnego Państwa Polskiego, uczestnik powstania warszawskiego, ambasador, minister spraw zagranicznych, senator, sekretarz stanu w kancelarii premiera. Starczyłoby tego na kilka tomów biografii tego wielkiego człowieka. Ale to wszystko możecie wyczytać w wielu innych publikacjach o profesorze. "Pędzę jak dziki tapir" nie ma na celu zaznajamiać nas po raz wtóry z bogatymi losami Pana Władysława. Ta mała książeczka jest wspomnieniem jego błyskotliwego umysłu, niezrównanego poczucia humoru, wyjątkowego spojrzenia na świat. Ten tomik to swoisty zbiór historyjek - pocztówek, który ma za zadanie pokazać raz jeszcze ten jego błysk w oku, niespożytą energię, przenikliwość. Dzięki tym anegdotom możemy raz jeszcze poczuć, że profesor jest wśród nas duchem, przypomnieć sobie jego osobowość, przeżyć jego odejście, celebrując jednocześnie jego bogate życie.

Marek Zając, wieloletni współpracownik profesora, umiejętnie zebrał w mozaikowy obraz-wspomnienie wiele zabawnych anegdotek i sytuacji, po których widać, że dystans profesora do świata i jego skłonność do mówienia wprost o tym, co trudne nie napotykała żadnych przeszkód. Przekonali się o tym wielcy politycy tego świata, duchowni, władze różnych instytucji i liczni słuchacze jego wykładów. Skrzące się dowcipem, nabrzmiałe ironią, błyszczące przenikliwością - takie były cięte riposty profesora. I za tę jego magiczną osobowość, a nie tylko za zasługi dla kraju, tak wielu szanowało go i liczyło się z jego zdaniem.

„Pędzę jak dziki tapir - Bartoszewski w 93 odsłonach” to dla mnie książka bardzo osobista pod wieloma względami. Pomogła mi powspominać, poradzić sobie z poczuciem straty, wywołała uśmiech na twarzy. I zapewniła, że choć profesor odszedł - cała jego spuścizna pozostała z nami i nie zostanie zapomniana, między innymi dzięki takim wspomnieniowym publikacjom. Polecam wszystkim miłośnikom energii profesora Bartoszewskiego jako doskonałe uzupełnienie bibliografii o nim i jego historii.

Joanna Jurzyk