Kilka miesięcy temu na Facebooku trwałą dyskusja znanych w środowisku horroru osób, w której padły stwierdzenia, że Edward Lee jest jednym z lepszych kontynuatorów tradycji Lovecrafta.

Nie, nie jest. I nie zrozumcie mnie źle - to nie jest kolejna zła książka. Blisko 2/3 jej treści mnie wciągnęło, zaintrygowało, stworzyło iluzję, iż obcuję z dziełem znacznie przebijającym dotychczasowe pozycje Edwarda Lee na naszym rynku. Duża w tym zasługa nieepatowania makabrą na siłę. Powieść przez ten czas snuje się wolno, jest odpowiednio stonowana, a wszechobecne nawiązania do jednej z bardziej znanych powieści Mistrza jedynie zwiększają ciekawość. Nie ma w tutaj grozy, jest za to tajemniczość... i w zupełności mi to wystarcza.

Niestety, w pewnym momencie dochodzi do otwarcia drzwi, za którymi czyhać ma na bohatera groza, i to się nie udało. Otrzymujemy tutaj typowe zagrywki Edwarda Lee, dla odmiany przesunięte do granic absurdu. Charakterystycznym dla tego pisarza jest to, że lubi szokować, ale tutaj nie robi tego dobrze. Umieszczając nierealne rzeczy w nierealnym świecie sprawił, że to wszystko nie robi na nas żadnego wrażenia. Wręcz przeczy to stwierdzeniu autora, że jest to pastisz, ponieważ nie odnosi się on ani do stylu autora, ani nie jest świadomym naśladownictwem Widma na Innsmouth.

Wyjątkiem mogą być tutaj dialogi. Powszechnie mówi się, że Lovecraft miał problem z ich pisaniem. Nie wiem czy jest to świadome nawiązanie, czy też nie, jednak odnosi się wrażenie, iż główny bohater jest idiotą. Rozmowy dodatkowo cierpią na przesadną ekspozycję, zwłaszcza, że często wspomina się tam o rzeczach, których czytelnik domyślił się kilkadziesiąt stron wcześniej.

Muszę przyczepić się do jeszcze jednego. Zostaje wyjaśnione niemal wszystko. Każdy jeden element. Brakuje tutaj zagrożenie przed nieznanym. Przez takie zakończenie ulatnia się cały kosmiczny horror. Dlatego podtrzymuję swoje zdanie, że Edward Lee nie jest dobrym kontynuatorem idei Lovecrafta, ponieważ oczekuję czegoś znacznie więcej niż typowego "fanserwisu", a pod tym względem książka nie oferuje nic innego. Mimo wszystko, mam nadzieję, że w przyszłości Dom Horroru wyda na naszym rynku The Dunwich Romance, które to bez wahania zamówiłbym w przedsprzedaży. Mimo mojego narzekania powinniście dać szansę Zgrozie w Innswich. Przez długi czas książka sprawia niesamowicie dobre wrażenie, a mimo znacznie gorszego zakończenia nie czuję się rozczarowany.

Kilka miesięcy temu na Facebooku trwałą dyskusja znanych w środowisku horroru osób, w której padły stwierdzenia, że Edward Lee jest jednym z lepszych kontynuatorów tradycji Lovecrafta.

Nie, nie jest. I nie zrozumcie mnie źle - to nie jest kolejna zła książka. Blisko 2/3 jej treści mnie wciągnęło, zaintrygowało, stworzyło iluzję, iż obcuję z dziełem znacznie przebijającym...