Wzruszający, pełen subtelnego humoru, promieniujący niezwykłą miłością i czułością portret babci od czasu jej pojawienia się na świecie ( a nawet przed) do kresu jej życia, namalowany piórem wnuka. Początek książki trochę mnie irytował chaotyczną narracją urywanych opowieści o swoim życiu, które babcia w rozmaitych okolicznościach i czasie przekazuje wnukowi. Nawet pogubiłam się trochę w tych jej wszystkich koligacjach rodzinnych. Muszę jednak przyznać,że życie babci było niezwykłe bo też i ona była osobą niebanalną,odważną, pełną energii i rozmaitych pasji. Zatem nie dziwię się wnukowi,że słuchał tych jej opowieści i utrwalił je na kartach powieści. Dla mnie jednak przede wszystkim jest to książka o nieuchronności przemijania wszystkiego, zarówno życia jak i rzeczy otaczających ludzi,którym służyły. Przesiąknięta melancholią końcówka książki, opowiadająca o ostatnich latach życia babci,wprawiła mnie w zdziwienie,bo skąd u tak młodego człowieka (autor chyba miał 22 lata kiedy kończył pisać tą książkę) tyle wrażliwości, tkliwości i cierpliwości do starego i tracącego pamięć człowieka,kiedy dookoła tyle bezwzględności i pogardy dla nieporadności, bezradności zagubienia starych ludzi w dzisiejszym świecie. Moje wielkie uznanie dla pisarza za tą książkę.

Wzruszający, pełen subtelnego humoru, promieniujący niezwykłą miłością i czułością portret babci od czasu jej pojawienia się na świecie ( a nawet przed) do kresu jej życia, namalowany piórem wnuka. Początek książki trochę mnie irytował chaotyczną narracją urywanych opowieści o swoim życiu, które babcia w rozmaitych okolicznościach i czasie przekazuje wnukowi. Nawet...