Przypadki maga pochodzącego z wczesnego Sumeru w naszej rzeczywistości.
Przede wszystkim zabawne starcie mieszkańca starożytności ze współczesnością. Oczywiście wiadomo, że pojawią się gagi. Spodziewamy się zabawnych omyłek i one są. Mag radzi sobie z nimi niekonwencjonalnie i z humorem. Z podziwu godną cierpliwością przyjmując ciosy dokuczliwego fatum.

Główny bohater umarł przed pięcioma tysiącami lat, ale zostaje ożywiony, a bardziej sam się ożywia po upływie piątego milenium. Jak to możliwe, że sam się wskrzesza, choć jest martwy?
Cóż, magia, oczywiście.

Sytuacja wyjściowa to znany zabieg z komedii pomyłek o temacie głównym: bohater niedopasowany do świata. W fantastyce zwykle to ktoś nam współczesny trafia do na dwór króla Artura albo jakoś podobnie i za sprawą nadzwyczajnych talentów, czyli prostackiej hucpy zyskuje powszechny podziw. To taki świat półgłówków, gdzie byle bęcwał okazuje się być geniuszem. Tu na szczęście mamy sytuację odwrotną – choć też spotykaną.
Tak, ten mag ze starożytnego Sumeru radzi sobie naprawdę nieźle, ale w swoich czasach nie był pospolitakiem, naprawdę coś umiał, a wiedzę i umiejętności, jakie posiada są niespotykane obecnie.

Na szczęście nie jest czarodziejem wszechmocnym. Na szczęście magia związana jest z kosztem. Na szczęście posiada ograniczony zasób zaklęć. Czary czarami, ale z głowy też należy korzystać, więc nie rzuca się z nią na oślep na pierwszy z brzegu mur, wierząc, że jako baran dostanie się łatwo na drugą stronę. Wszak durniom szczęście sprzyja. Mag swoją głowę wykorzystuje po ludzku – używa jej do myślenia. Planuje, czyni przygotowania do odparcia napaści. Sam stara się zyskać przewagę, by z odwiecznym wrogiem stawać do rozprawy na własnych warunkach.

Naszemu magowi towarzyszy dżin niewolnik. Postać niewielka wzrostem, za to obdarzona ogromnym apetytem i to nie tylko ograniczonym do jedzenia. Ponadto pojawiają się stworzenia z innych wymiarów. Nawet gdy straszne, to jakoś ludzkie.

W tej ludzkiej, dobrze poprowadzonej komedii omyłek, zręcznie zestawiającej starożytnego gościa z czasami współczesnymi, szczęśliwie unika się, a raczej powinienem napisać i podkreślić:
Autor unika przerysowań.
Hiperbole są dobre, ale tak jak ze wszystkimi środkami stylistycznymi, twórca powinien zachować umiar w ich stosowaniu. Bo z wyolbrzymieniami rzemieślnicy literatury powinni bardzo uważać, by przypadkiem swego dzieła w niezamierzony sposób nie zmienić w groteskę. Na szczęście Autor z umiarem korzysta z tego środka nie popadając w przesadę. I plus za to, bo to rzadkie.


Dowiadujemy się, że magia może być dobra, ale powinna nade wszystko być precyzyjna i nie zawsze stosowana do prostych czynności. To cenne, bo hokus pokus w każdej okazji jest zabiegiem nudnym. Nie mówiąc już o tym, że prostackim i dowodzącym, że Autor się nie postarał i idzie na łatwiznę.

Dobrze czyta się to dziełko. Specjalnie nietrudne, nie stawiające nazbyt ważkich problemów, z bohaterami nieco oryginalnymi, ale wyjątkowo misternie nie konstruowanymi. Choć ta powierzchowność niezbyt mnie razi.
Może dlatego, że to postaci niejednoznaczne? Bywają upierdliwe, męczące, egoistyczne. Nie przesadnie jednak. Są wygładzone.
Bo „Arcymag”to czytadło.
Dobre, lekkie, głowa od niego nie rozboli. Za wiele po sobie nie zostawi.
Ale czas pozwoli spędzić miło.

Siedem gwiazdek za tę pogodną, wakacyjną lekturkę będzie w sam raz.

Przypadki maga pochodzącego z wczesnego Sumeru w naszej rzeczywistości.
Przede wszystkim zabawne starcie mieszkańca starożytności ze współczesnością. Oczywiście wiadomo, że pojawią się gagi. Spodziewamy się zabawnych omyłek i one są. Mag radzi sobie z nimi niekonwencjonalnie i z humorem. Z podziwu godną cierpliwością przyjmując ciosy dokuczliwego fatum.

Główny bohater...