Autor, bazując na eksperymencie literackim, o którym możemy się dowiedzieć ze wstępu, próbuje potwierdzić przypuszczenia, że wiernie opisując realne wydarzenia jest w stanie dorównać książkom, które tę rzeczywistość zakrzywiają. Osobiste doświadczenie polowań w Afryce opisane przez Hemingway'a, dają nam wgląd w jego osobowość, przeżycia intelektualne i jego perspektywę na świat. Książka ma nostalgiczny i niezwykle przyziemny klimat, w dobrym tego słowa znaczeniu. Można się z niej wiele nauczyć, jeśli ją przeczytać w odpowiednim momencie swojego życia. Osobiście miałam parę podejść do jej przeczytania i uważam, że warto było przeznaczyć moją wytrwałość na jej dokończenie.

Autor, bazując na eksperymencie literackim, o którym możemy się dowiedzieć ze wstępu, próbuje potwierdzić przypuszczenia, że wiernie opisując realne wydarzenia jest w stanie dorównać książkom, które tę rzeczywistość zakrzywiają. Osobiste doświadczenie polowań w Afryce opisane przez Hemingway'a, dają nam wgląd w jego osobowość, przeżycia intelektualne i jego perspektywę na...

Tematycznie książka odrzuca (podobnie jak i inne tomy serii o tematyce łowieckiej) – polowanie dla sportu nigdy nie zdobędzie mojej aprobaty. Gdy została napisana większość ludzi miała inne podejście do sprawy, więc i Hemingwayowi krwawego zajęcie wytykać nie mogę.

Tym bardziej, że noblista nie tylko o łowach pisze. A jeśli już wyruszamy z nim na polowanie, to przynajmniej można dobrze wczuć się w atmosferę i dokładnie wyobrazić sobie otoczenie. Hemingway to jednak kilka klas wyżej niż hrabia Potocki (patrz „Na szlakach i bezdrożach Alaski”).

Ocena jest zatem średnią z obranej tematyki i sposobu relacji o łowieckim urlopie autora.

Tematycznie książka odrzuca (podobnie jak i inne tomy serii o tematyce łowieckiej) – polowanie dla sportu nigdy nie zdobędzie mojej aprobaty. Gdy została napisana większość ludzi miała inne podejście do sprawy, więc i Hemingwayowi krwawego zajęcie wytykać nie mogę.

Tym bardziej, że noblista nie tylko o łowach pisze. A jeśli już wyruszamy z nim na polowanie, to przynajmniej...

?/ Trudno było zacząć czytać!

?/ Trudno było zacząć czytać!

"Autor spróbował napisać absolutnie prawdziwą książkę, żeby przekonać się, czy obraz kraju i zarys wydarzeń miesiąca, jeżeli je się przedstawi prawdziwie, mogą współzawodniczyć z dziełem wyobraźni."

"Autor spróbował napisać absolutnie prawdziwą książkę, żeby przekonać się, czy obraz kraju i zarys wydarzeń miesiąca, jeżeli je się przedstawi prawdziwie, mogą współzawodniczyć z dziełem wyobraźni."

Tak pisać o przyrodzie i łowach potrafi nie tylko Hemingway. Dlaczego więc go lubię? Za metalowy kubek napełniony whisky z wodą z manierki? Za dystans do wszystkiego? Za zazdrość, którą potrafi w imię przyjaźni wywalić z głowy? Za brak odgrywania "wielkiego białego myśliwego"?
Po prostu - za wszystko.


p.s. To kolejny mój "półkownik" - 11 lat w szafie, plus przeprowadzka...

Tak pisać o przyrodzie i łowach potrafi nie tylko Hemingway. Dlaczego więc go lubię? Za metalowy kubek napełniony whisky z wodą z manierki? Za dystans do wszystkiego? Za zazdrość, którą potrafi w imię przyjaźni wywalić z głowy? Za brak odgrywania "wielkiego białego myśliwego"?
Po prostu - za wszystko.


p.s. To kolejny mój "półkownik" - 11 lat w szafie, plus...

Rozumiem, że polowania i sceny zawarte w tej książce/dzienniku mogą razić i nie są w obecnym świecie akceptowane - ale nie rozumiem tak niskich ocen. Jest to świetna dokumentacja, z przeszywającymi na wskroś opisami przyrody, zwierząt, Afryki... Może akcja nie jest porywająca, ale nie jest też i to fikcja literacka - a życie.
Świetne są tutaj dygresje pisarskie, o pisarzach, dla pisarzy i czym jest pisanie. To spojrzenie Hemingwaya na siebie, swoje wady, ale i zalety. Pisze szczerze i tę szczerość ja doceniam. Jasne, że nie podoba mi się polowanie na zwierzęta - ale podoba mi się klimat, siła przekazu i dużo whisky. Zresztą trzeba mieć na względzie, że ten świat minął i nie wróci. Afryka jest inna i choć nie poluje się już tak, jak kiedyś na zwierzęta - to poluje się, całkiem sporo, na ludzi.
Fundamentem tej krótkiej opowieści, a raczej wspomnienia, jest OBSESJA - i to również mi się podoba. Jest to obsesja kudu, polowania, picia, przygody, adrenaliny, pisania, rywalizacji, miłości, braterstwa, współpracy... Bardzo dobry kawał tekstu.
7/10

Rozumiem, że polowania i sceny zawarte w tej książce/dzienniku mogą razić i nie są w obecnym świecie akceptowane - ale nie rozumiem tak niskich ocen. Jest to świetna dokumentacja, z przeszywającymi na wskroś opisami przyrody, zwierząt, Afryki... Może akcja nie jest porywająca, ale nie jest też i to fikcja literacka - a życie.
Świetne są tutaj dygresje pisarskie, o...

Momentami niezła, dosyć nieaktualna i czasami gburowato - pretensjonalna, generalnie niesympatyczna pochwała polowania. W dzisiejszych czasach książka o polowaniu na nosorożce nie ma i nie powinna mieć racji bytu. Przekład Bronisława Zielińskiego bardzo zły.

Momentami niezła, dosyć nieaktualna i czasami gburowato - pretensjonalna, generalnie niesympatyczna pochwała polowania. W dzisiejszych czasach książka o polowaniu na nosorożce nie ma i nie powinna mieć racji bytu. Przekład Bronisława Zielińskiego bardzo zły.

"Bardzo dobra rzecz" - jak to mawiał E. Hemingway. Największy z pisarzy amerykańskich według własnej żony i według sporej części publiczności. Dla mnie także Hemingway pozostaje niedoścignionym wzorem prozy, narracji, prostej psychologii i życia, szczęścia, dążności do spełnienia. Spełnienie u Hemingwaya to nie zachcianki, a szczęście - osiągnięcie najważniejszych przymiotów: męstwa i męskości, satysfakcji, poświęcenia i człowieczeństwa.
ZWA to proza niezmyślona, oparta na wspomnieniach Autora. To bez wątpienia książka głęboko humanistyczna, bowiem tylko człowiek poluje na zwierzęta z pobudek innych niż głód, złość, instynkt. Człowiek poluje dla spełnienia, dla poczucia swego człowieczeństwa. Był Autor i wielbicielem corridy hiszpańskiej - z powodu podobnego, obserwacji triumfu człowieka, humanizmu nad bezrozumną siłą, i to na jej polu, na polu fizycznej walki na śmierć i życie. W polowaniach afrykańskich widać u Hemingwaya podszycie (jakby to nazwać?) psychologią świata? rysuje sylwetki ludzi i zwierząt, ich behawior i posturę, jednak dopiero pejzaż docenia najbardziej. Kocha kraj, rzeczywiście Afryka jest jego celem Kanaanem, po tym jak określa Ameryka się zestarzała, ludzie wyjałowili ziemię i zniszczyli jej zasoby. Jest przy tym Hemingway inteligentem-barbarzyńcą, namyślonym Cortezem i poszukiwaczem nowego i nowego, jest prekursorem i szarańczą, która opisuje tak wdzięcznie, a raczej pierwszym osobnikiem przecierającym szlaki, do było nie było zniszczenia. Autor ma tego świadomość, ale także ma świadomość kondycji ludzkiej, co ma korzenie w jego surowym humanizmie.

Subtelny humor, żonglowanie lekturami (Sewastopol Tołstoja),dystans i autoironia to wspaniały, niedościgły Hemingway. Największy pisarz amerykański. Polecam wszystkim ekologom, by ta zadra pokroju strzelającego brodacza uwierała ich w zadek przykuty do drzewostanu.

"Bardzo dobra rzecz" - jak to mawiał E. Hemingway. Największy z pisarzy amerykańskich według własnej żony i według sporej części publiczności. Dla mnie także Hemingway pozostaje niedoścignionym wzorem prozy, narracji, prostej psychologii i życia, szczęścia, dążności do spełnienia. Spełnienie u Hemingwaya to nie zachcianki, a szczęście - osiągnięcie najważniejszych...

Jestem wielką fanką Hemingway'a. Po przeczytaniu opisu miałam, co do tej książki pewne wątpliwości... Nie byłam pewna, czy może mi się spodobać książka o polowaniach, których jestem stanowczą przeciwniczką, ale tradycyjnie Ernest mnie nie zawiódł. Książka w bardzo hemingway'owskim stylu.

Jestem wielką fanką Hemingway'a. Po przeczytaniu opisu miałam, co do tej książki pewne wątpliwości... Nie byłam pewna, czy może mi się spodobać książka o polowaniach, których jestem stanowczą przeciwniczką, ale tradycyjnie Ernest mnie nie zawiódł. Książka w bardzo hemingway'owskim stylu.

Zabijanie z pasją nie jest moją pasją. Ekscytacja śledzeniem i strzelaniem do zwierząt jest mi obca, więc nie zachwyciła mnie ani ta książka, ani styl autora. Jakby pisał zmęczony, z musu.

Zabijanie z pasją nie jest moją pasją. Ekscytacja śledzeniem i strzelaniem do zwierząt jest mi obca, więc nie zachwyciła mnie ani ta książka, ani styl autora. Jakby pisał zmęczony, z musu.