"And then the room went very dark and somehow, despite the chaos that followed, Bruno found that he was still holding Shmuel's hand in his own and nothing in the world would have persuaded him to let it go."
(ten cytat po polsku jakoś nie ma aż takiej mocy)

Ta powieść kojarzy mi się w jakiś sposób z rysunkiem wykonanym ręką dziecka. Parę kresek tworzy ściany domu, krzyżyki - ramy okienne, parę fal - dym z komina. I choć w gruncie rzeczy nie ma tam symetrii czy odpowiednich proporcji, ani nawet zarysu cegieł, odbicia światła w szybach albo rzeczywistego kształtu przybieranego przez dym - to człowiek na pierwszy rzut oka już wie, o co rysującemu chodziło.
Boyne posługuje się perspektywą ośmiolatka i jego naiwnym, dziecięcym sposobem opisywania rzeczywistości. Mamy więc Furię i Po-Świecie, mamy ludzi, którym wolno cały dzień paradować w piżamach i którym nie brakuje rozrywek i towarzystwa. I mimo mglistych wyjaśnień, tak naprawdę cała prawda mieści się między wierszami i czytelnik może ją sobie sam dopowiedzieć - ale nawet nie musi się zastanawiać, bo po paru słowach po prostu w i e.
I tak tą banalnie prostą opowiastką autor łamie czytelnikowi serce.
Nie, zakończenie nie było dla mnie szokiem, bo znałam je z filmu. Jednak i tak pozostawiło we mnie straszną pustkę. Nawet nie frustrację, po prostu poczucie wielkiej niemocy - i smutek.

Że można być do tego stopnia podobnym, a żyć tak różnym życiem tylko ze względu na to, że się przyszło na świat "po innej stronie ogrodzenia".

"And then the room went very dark and somehow, despite the chaos that followed, Bruno found that he was still holding Shmuel's hand in his own and nothing in the world would have persuaded him to let it go."
(ten cytat po polsku jakoś nie ma aż takiej mocy)

Ta powieść kojarzy mi się w jakiś sposób z rysunkiem wykonanym ręką dziecka. Parę kresek tworzy ściany domu, krzyżyki...