Dosłownie kilka zdań, jedynie po to by uzasadnić z grubsza taką, a nie inną ocenę.
Pani Maya Banks dokonała tu rzeczy prawie niemożliwej.
Stworzyła na 320 stronach coś, co było do opowiedzenia na maksymalnie 30 kartkach i to już z zachowaniem nieziemskiej wręcz drobiazgowości.
Ja osobiście zamknęłabym tą opowiastkę w dziesięciu zdaniach i myślę, że takie podejście, tylko wyszłoby na dobre tej historii ( o ile w ogóle cokolwiek jest w stanie jej jeszcze pomóc ).
Dodam jeszcze tylko, że jest to historia, tak naprawdę o - dokładnie niczym.
Mało tego. Opowieść ta jest sformułowana głównie ze zdań powtórzonych - po entylion razy każde.
Wszystko w tonie ekstremalnie egzaltowanym, sztucznym i nadętym do rozpuku.
Przerysowani, kompletnie nierealistyczni bohaterowie, wzbudzający politowanie i zwyczajne rozdrażnienie tak kiepską ich kreacją.
Dialogi … :
Tak. Dialogi w tej książce to perełki :)
Najlepszym przykładem jest wypowiedź serwowana nam w momencie, kiedy jeden z bohaterów zostaje postrzelony :)
Tutaj traci przytomność i już prawie jedną nogą przechodzi na drugą stronę, ale zanim zamknie oczy, zdąży jeszcze palnąć pełnowymiarową egzaltowaną przemowę pożegnalną na pół strony. No to albo umiera / traci przytomność, albo kwieciście się rozwodzi nad bezmiarem swoich uczuć i odczuć...
Mogłaby się autorka zdecydować.
A takich kwiatków mamy tu całe zatrzęsienie.
Ogólnie lektura poraża płycizną, tandetą i sztucznością.
Mordowałam tą pozycję ładnych kilka dni, bo regularnie przysypiałam każdorazowo, po kilku dziesięciokrotnie powtórzonych zdaniach i już myślałam, że przegram tę nierówną walkę i nie skończę książki.
Tego po prostu żadną miarą nie da się czytać.
Gratulacje również dla wydawnictwa, które wydało książkę ze środka serii, tak ni przypiął ni wypiął - i czytelnik zostaje wrzucony w sam środek nie wiadomo czego. Jest wiele nawiązań do poprzednich tomów, a my czujemy się niedoinformowani i ciemni jak tabaka w rogu.
Doprawdy – to był doskonały pomysł. Tak trzymać :P

Dosłownie kilka zdań, jedynie po to by uzasadnić z grubsza taką, a nie inną ocenę.
Pani Maya Banks dokonała tu rzeczy prawie niemożliwej.
Stworzyła na 320 stronach coś, co było do opowiedzenia na maksymalnie 30 kartkach i to już z zachowaniem nieziemskiej wręcz drobiazgowości.
Ja osobiście zamknęłabym tą opowiastkę w dziesięciu zdaniach i myślę, że takie podejście, tylko...