O tym, że film "Diabeł ubiera się u Prady" powstał na podstawie powieści dowiedziałam się całkiem niedawno. A ponieważ pomyślałam, że warto by porównać film z książką, od razy zaczęłam lekturę.

Muszę jednak przyznać, że nieźle się zawiodłam. Chyba po raz pierwszy w życiu bardziej podobał mi film od książki. Ale nie chcę też cały czas porównywać obu utworów, a ponieważ nie jest to recenzja filmu, postaram się nim więcej nie zajmować.

Zacznijmy więc od tego, że jak dla mnie pierwsze dwa rozdziały były niezrozumiałe,nielogiczne i napisane tak sztucznie inteligentnym stylem, że moje pierwsze wrażenie to: "Hej, o co chodzi? Czy pani Lauren chce mi na siłę udowodnić, że to powieść z wyższej półki? Że to dla mnie za wysoki poziom ?". Później jednak domyśliłam się, że te wszystkie pięćdziesięciokrotnie złożone zdania, trudne wyrazy i nazwy własne miały zrekompensować brak wartości treści. Bo wszystko, czego się po tej książce nauczyłam, to... no cóż, nic.

Kiedy już w końcu przebrnęłam przez pierwsze dwa rozdziały, dotarło do mnie, że w bardzo podobny sposób będzie wyglądała reszta książki, z tą tylko różnicą, iż wydarzenia będą przedstawione bardziej chronologicznie.

A teraz chciałabym powiedzieć coś na temat samej treści powieści, która (ogólnie rzecz biorąc) nie jest zbyt trudna czy wymagająca nadmiernego myślenia. W przeciwieństwie do ciężkiej budowy utworu,który zamiast zrekompensować brak jakiegokolwiek sprytu bądź inteligencji książki, jeszcze bardziej z nim kontrastował. I tak dochodzimy do sytuacji, gdy rzeczy zwykłe, przewidywalne czy nudne zostają przedstawione w żenująco hiperboliczny sposób.

No dobrze, a teraz wróćmy do treści tego utworu, opowiadającego o 23-letniej Adrea, która bardzo lubi pisać i chciałaby się tym zająć zawodowo, ale nie posiada odpowiednich preferencji. Dlatego gdy dostaje pracę w piśmie jako asystentka szefowej(gdzie postanawia pracować przez rok), uznaje to za dar losu. Szybko zaczyna przeklinać ów los, gdy okazuje się,że jest to najwyższej klasy pismo o modzie (o której Andy nie ma bladego pojęcia), kierowanym przez tytułoweeo diabła w postaci Mirandy Priestly. Nasza dzielna bohaterka postanawia się jednak poświęcić, w wyniku czego powoli, nieświadomie sama staje się niewolnicą mody. W końcu traci dobre kontakty z rodziną, chłopakiem oraz przyjaciółką, która stała się alkoholiczką. A to wszystko po to, by w spektakularny sposób zwolnić się z pracy na tyle późno,że można ją uznać za wytrzymałą, i na tyle wcześniej, że nie zdążono jej całkowicie wyprać mózgu.

I tak w końcu Lily (przyjaciółka Andrei) zapisuje się do AA, a asystentka pani Prestly odzyskuje dawne więzi z rodziną oraz odbywa szczerą rozmowę z (byłym już) chłopakiem. Bajka, czyż nie? Ale to jeszcze nie koniec: Andy dostaje nową pracę, staje się wypłacalna, gdyż sprzedała prawie wszystkie modne ubrania. Jakaż ona mądra... A później dowiadujemy się, że pomimo zakończenia pewnego etapu w swoim życiu, Andy mimo wszystko wyciągnęła odpowiednie wnioski i uczy się też czegoś o samej sobie... Czyli po tej całej katorżniczej pracy okazało się, że było warto i dokonała dobrego wyboru, a wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Samo życie, prawda? ;)

Podsumowując, osobom, które najpierw obejrzały film, niespecjalnie polecam tę książkę, można się bowiem naprawdę zawieść. Do pozostałych minusów mogę też spokojnie zaliczyć fatalne zakończenie. Z drugiej jednak strony powieść tę czytało się wyjątkowo szybko, jak na ilość stron i styl, w jakim byłą pisana. Oprócz tego można było się sporo dowiedzieć o ciuchach, co też było miłe, ale wiem, że ja sama drugi raz na pewno bym już nie przeczytała "Diabła..." .

O tym, że film "Diabeł ubiera się u Prady" powstał na podstawie powieści dowiedziałam się całkiem niedawno. A ponieważ pomyślałam, że warto by porównać film z książką, od razy zaczęłam lekturę.

Muszę jednak przyznać, że nieźle się zawiodłam. Chyba po raz pierwszy w życiu bardziej podobał mi film od książki. Ale nie chcę też cały czas porównywać obu utworów, a ponieważ nie...