Opowieść Jerzego Bułanowa to dawka ogromnej wiedzy na temat przedwojennej piłki. Emigrant rosyjski, który wraz z rodziną trafił do Polski, osiedlił się w niej na dobre, aby następnie reprezentować naszą ojczyznę na arenie międzynarodowej. Książka powstała na bazie pamiętnika, który co jakiś czas ujawniał się w gazecie „Nowy Sportowiec” w 1936 roku.

Książka pojawiła się na rynku z okazji obchodów stulecia Polonii Warszawa. Jej opracowaniem zajął się przesympatyczny człowiek, historyk oraz kibic „Czarnych Koszul” Robert Gawkowski. Po wstępie autora możemy zacząć czytać notatki Bułanowa, który spisał je piękną polszczyzną. Jednak pisownia wielu z nich (Polonja, Lechja, stadjon itd.) została ujednolicona i dopasowana do dzisiejszych zasad języka polskiego.

Wspomnienia zaczynają się początkiem XX wieku. Jerzy opisuje w nich swoje dzieciństwo, praktycznie do końca swojej kariery zawodowej. Nie ogranicza się do pisania tylko na temat własnej osoby. Książka jest świetną lekturą dla osób, które chciałyby poznać historię piłki nożnej w Polsce od początku ubiegłego wieku. Opowieści o warszawskiej Polonii, rozgrywkach ligowych, reprezentacji narodowej z tamtego okresu oraz wyjazdów kadry na zgrupowania są wspaniałym kompendium wiedzy zasięgniętym z pierwszej ręki, bo od osoby, która to przeżyła.

Trzeba zaznaczyć, że cała obudowa książki jest bardzo solidna – kredowy papier i twarda okładka. Szczerze zachęcam wszystkich do przeczytania tej pozycji. Uwierzcie, nie musicie być fanami Polonii Warszawa, aby ją przejrzeć. Sporo historii i informacji, których nie zobaczycie być może nigdzie indziej.

Opowieść Jerzego Bułanowa to dawka ogromnej wiedzy na temat przedwojennej piłki. Emigrant rosyjski, który wraz z rodziną trafił do Polski, osiedlił się w niej na dobre, aby następnie reprezentować naszą ojczyznę na arenie międzynarodowej. Książka powstała na bazie pamiętnika, który co jakiś czas ujawniał się w gazecie „Nowy Sportowiec” w 1936 roku.

Książka pojawiła się na...