Zbrodnią jest sprowadzanie tej książki do charakterystyki relacji syn-matka, ponieważ to tylko pretekst do dalszych roważania o problemie tożsamości (dotyczącym zarówno matki jaki i syna). Jednak zanim w powieści rozwinie się ten temat, Kundera dokonuje naprawdę dobrego i szalenie ciekawego portretu ciała kobiet i tego jak ono jest odbierane przez nie same (tutaj przez matkę poety) – i aż trudno uwierzyć, że nie jest to portret pióra innej kobiety!

Traktowanie poważnie Jaromila, poetyckiej laleczki, niszczy odbiór całej
powieści, przecież Kunderze z pewnością nie chodziło o stworzenie natchnionej
do bólu, upatetyzowanej postaci towarzysza narodu. Wręcz przeciwnie! Odnoszę wrażenie, że autor traktuje Jaromilka trochę niepoważnie, może nawet z przymrużeniem oka, ale nie zapomina o jego tragicznym (tfu) losie i nie kpi z niego.

I właśnie w tym tkwi prawdziwy literacki kunszt – zgodność języka powieści z samą powieścią. Wielką sztuką jest pisać taktownie, o czym coraz częściej się zapomina.

Zbrodnią jest sprowadzanie tej książki do charakterystyki relacji syn-matka, ponieważ to tylko pretekst do dalszych roważania o problemie tożsamości (dotyczącym zarówno matki jaki i syna). Jednak zanim w powieści rozwinie się ten temat, Kundera dokonuje naprawdę dobrego i szalenie ciekawego portretu ciała kobiet i tego jak ono jest odbierane przez nie same (tutaj przez...