"I tak dalej" Wiktora Orła jest na pewno powieścią nietuzinkową. Przeważnie przeszkadza mi, kiedy książki są tak krótkie. W tym przypadku.. sama nie wiem. Mam bardzo mieszane uczucia. Może to i lepiej, że nie mieliśmy okazji poznać lepiej głównego bohatera, jednakże z drugiej strony uważam, że to powinno być głównym celem powieści. Znajomość czytelnika z postacią. Główny bohater-Karol, nie ukrywając ma skłonności do autodestrukcji. Każda jego noc wygląda podobnie. Siedząc gdzieś w barze w towarzystwie alkoholu.

Książeczkę czyta się w zawrotnym tempie. Czy to zasługa ciekawego tematu czy błyskotliwych dialogów (lub jej długości). Sama nie wiem. Cieszę się jednak, że nie czuję tutaj nic "udawanego". Książka jest w 100 procentach prawdziwa, tak jak problem, który opisuje. I chociaż nie będzie to moja ulubiona powieść. Bo nie natchnęła i nie wzruszyła, to z pewnością będzie to historia dająca do myślenia.

Po okładce spodziewałam się trochę bardziej chamskiego erotyka z mnóstwem alkoholu (z góry przepraszam za to autora), a dostałam małą lekcję życia. Kropelkę wiedzy o tym, jak myśli osoba uzależniona i o tym jak tak na prawdę wygląda jej życie. Poznałam to od "wewnątrz". Wstawki tych lekko fantastycznych snów niekoniecznie przypadły mi jednak do gustu. Wraz z końcem książki poczułam wielki niedosyt i dezorientację. Temat jest głęboki jak studnia i dziwi mnie trochę jak można ująć to w 130 stronach. Uważam to za niemal niemożliwe i chociaż Wiktor Orzeł bardzo się starał- dla mnie to nieco za mało.
Za mało wydarzeń, za mało uczuć, za mało wszystkiego. Niektórych tematów po prostu nie da się obejść.

"I tak dalej" Wiktora Orła jest na pewno powieścią nietuzinkową. Przeważnie przeszkadza mi, kiedy książki są tak krótkie. W tym przypadku.. sama nie wiem. Mam bardzo mieszane uczucia. Może to i lepiej, że nie mieliśmy okazji poznać lepiej głównego bohatera, jednakże z drugiej strony uważam, że to powinno być głównym celem powieści. Znajomość czytelnika z postacią. Główny...