Rafał Cichowski

Właśnie wróciłam z podróży w czasie, gdzie znów miałam 12 lat, wakacje spędzałam w mieście na trzepaku, czułam zapach rozgrzanego betonu, na którym błyszczało rozbite szkło po butelce piwa EB. Po nogach śmigały pokrzywy rosnące na trawnikach, znało się wszystkie dzieciaki z osiedla (mało które z prawdziwego imienia),zbierało obrazki z gumy Turbo, kupowało zamrożoną kolorową wodę na patyku za 20 groszy i zawsze wracało na obiad do domu pomimo, że jedyny telefon to ten na kablu lub z wysuwaną antenką i sekretarką na małe kasety. Dziękuję panie Rafale, obudził pan w moim sercu zapachy, wspomnienia i uczucia, które myślałam, że spoczywają już tylko w skrzyni na strychu mojego umysłu. W imieniu dzieciaków lat 90 dzięki za mile spędzony czas z tą książką :)