Skandynawskie thrillery to prawdziwy fenomen literacki. Niby jest ich tak wiele, że wydawałoby się, iż nie da się już napisać niczego oryginalnego, wciągającego czy zaskakującego. A jednak one wciąż powstają, a my wciąż po nie sięgamy i pomimo powtarzalnego schematu, zachwycamy się nimi, jakbyśmy nigdy wcześniej niczego podobnego nie czytali. Znacie to, prawda? Ja mam tak zawsze, kiedy sięgam po thriller skandynawski. Nie inaczej więc było i tym razem. Niby wszystko takie znajome. Niby gdzieś już to czytałam. A jednak... nie mogłam się oderwać.

Fabuła raczej nie jest skomplikowana i w dużej mierze kręci się wokół Raili - czterdziestoletniej, nieco zakompleksionej i samotnej bibliotekarki, która spędza urlop w domku nad jeziorem w Lövaren. Poza swoimi najbliższymi sąsiadami - parą starszego małżeństwa - Raili nie zna tutaj nikogo. A przynajmniej do czasu... Bo wszystko się zmienia, kiedy zaprzyjaźnia się z Olofssonem - ekscentrycznym starszym panem, który jest przekonany, że w okolicy dzieją się dziwne i tajemnicze rzeczy. I choć Raili początkowo nie przejmuje się jego słowami, jednak bardzo szybko zaczyna podejrzewać, że rzeczywiście coś się tutaj nie zgadza. Nie może też wyzbyć się wrażenia, że w pobliskim lesie czai się zło. Zło, które swój początek ma prawdopodobnie w roku 1671. I tak oto dochodzimy do pojawiających się w książce retrospekcji, którymi z rzadka poprzeplatane są główne wydarzenia. Poznajemy Kirsti, młodą kobietę oskarżoną o bycie czarownicą. Widzimy, jak niewiele trzeba, aby zniszczyć człowieka i odebrać mu wszystko to, co było kiedyś ważne, czyste i piękne. Wszystkie złe i mroczne wydarzenia, do których później dochodzi w okolicy, naznaczone są silnym piętnem, odciśniętym przez jej okrutne losy.

Książkę czyta się - nie wróć, książkę pochłania się z ogromnym zainteresowaniem. Z mnóstwem pytań i wątpliwości w głowie. Z napięciem, trzymającym do ostatniego zdania. Nie sposób nie wczuć się w ten charakterystyczny, skandynawski klimat - mroczny, tajemniczy, czasem surowy, ale zdecydowanie nie przytłaczający. I choć zakończenie nie do końca było zaskakujące, właściwie to wypadło dość blado w porównaniu z tymi dramatycznymi wydarzeniami i wątkami paranormalnymi w tle, to i tak uważam, że nie ujmuje to niczego książce.

Skandynawskie thrillery to prawdziwy fenomen literacki. Niby jest ich tak wiele, że wydawałoby się, iż nie da się już napisać niczego oryginalnego, wciągającego czy zaskakującego. A jednak one wciąż powstają, a my wciąż po nie sięgamy i pomimo powtarzalnego schematu, zachwycamy się nimi, jakbyśmy nigdy wcześniej niczego podobnego nie czytali. Znacie to, prawda? Ja mam tak...