Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikt nie wie, jak to jest po śmierci. Myślę, że nie żyć to tak jakby głęboko spać. Tak głęboko, jak śpimy, kiedy budzi dzwoni bladym świtem, a my niczego nie pragniemy bardziej, jak tylko obrócić się na drugi bok i zasnąć na nowo. Zniknąć w ciemnościach. Jeśli tak to wygląda, to śmierć wydaje się przyjemna.

Idea urlopu jest taka, że się odpoczywa.

Miłość jest okrutna. Nieodwzajemnione uczucie wydaje się bezwzględne i nieustępliwe. Nikt nie czuje się bardziej samotny niż człowiek, który kocha i nie jest kochany.

Sierpień ma w sobie coś niezwykłego. Pewną magię. Ten sierpniowy księżyc i te ciemności.

Rzecz jasna on spotkał inną, historia stara jak świat. I tak oto nagle cała zmieniłam się w krwawiącą ranę. Ból był dojmujący i nie do ukojenia. Rana wciąż jest, ale już nie pokrywa całego ciała. Jest mała i czasem swędzi, a przez to, że ją rozdrapuję, wciąż nie znika. Staram się nie drapać jej zbyt często, czasem jednak nie mogę się powstrzymać. Bo dzięki niej czuję. Czasem lepiej czuć ból niż nic.

Śmieszne, ale w porównaniu z wsią to w mieście, pośród tłumu, człowiek czuje się o wiele bardziej samotny.