„…róży już nie ma, jest tylko uschnięty badyl.”

Róża wspaniała i dumna. Zachwycała każdego, uwodziła, omamiała, kusiła. Wokół siebie rozpostarła aurę piękna i tajemniczości. Jednakże, gdy tylko ktoś oczarowany, zbliżał się do niej, wtedy to raniła najbardziej, swymi kolcami kłuła do krwi.
Uważała się za tę jedyną i wyjątkową. Wszyscy inni byli tylko chwastami, uniżeni, niegodni jej, niezdolni do poznania jej cierpienia. Cierpienia, które było zarezerwowane tylko dla niej.
Jej przemiana pod koniec życia również miała ją wywyższyć. Wezwała swą rodzinę, kazała im się przyglądać, doceniać – przecież była okrutna i władcza, a teraz jakże wspaniałomyślna i litościwa…

Jaka róża, taki cierń - nie dziwi nic
Jaka zdrada, taki gniew - nie dziwi nic
Jaki kamień, taki cios - nie dziwi nic…

Nie mogę jej współczuć, nie chcę jej zrozumieć ani rozgrzeszyć. Jeden dzień jej nawrócenia nie może cofnąć tego, co zamierzała uczynić. Za czyn najbardziej niegodziwy, jaki tylko może dopuścić się matka wobec swych dzieci – wieczna pokuta.

„…róży już nie ma, jest tylko uschnięty badyl.”

Róża wspaniała i dumna. Zachwycała każdego, uwodziła, omamiała, kusiła. Wokół siebie rozpostarła aurę piękna i tajemniczości. Jednakże, gdy tylko ktoś oczarowany, zbliżał się do niej, wtedy to raniła najbardziej, swymi kolcami kłuła do krwi.
Uważała się za tę jedyną i wyjątkową. Wszyscy inni byli tylko chwastami, uniżeni,...