Kolejny sezon, kolejna pocztówka ze Skanii, z przeciwległego brzegu Bałtyku. Wiosną sporo tu o depresji w lecie, o której w „Jesieni” autor nie chciał wspominać. Pojawia się Bergman, co było chyba nieuniknione.Następuje zmiana formy - eseje tematyczne zastępują tryskające poza miejscem i czasem strumienie świadomości. Nieprzerwanie przez zdania prześwituje stonowany zachwyt nad światem i czułość do córki, do której zwraca się, stroniąc od infantylizmu, sentymentalizmu („Miłość nie jest słowem, którego często używam. Wydaje mi się zbyt wielkie w stosunku do życia, jakie wiodę, w stosunku do świata, jaki znam”). Knausgård zdaje się wiecznie rozciągać miedzy tym, co wielkie i nieokreślone, wzniosłe a przygniatającą do ziemi prozaicznością („Wywodzimy się z piękna […] ale wiedziemy nasze życie w tym, co małe i głupie, w świecie przypalonego kiełbasek i chyboczących się stołów kempingowych”). To nasza wspólna Walka (niezamierzone, przepraszam).

Możliwy psuj (spoiler): mimo otrzymanego na początku opisu męskiej defekacji, ostatecznie nie dowiadujemy się, o czym świadczy krwawienie z odbytu. „Lato”, przyjdź.

Kolejny sezon, kolejna pocztówka ze Skanii, z przeciwległego brzegu Bałtyku. Wiosną sporo tu o depresji w lecie, o której w „Jesieni” autor nie chciał wspominać. Pojawia się Bergman, co było chyba nieuniknione.Następuje zmiana formy - eseje tematyczne zastępują tryskające poza miejscem i czasem strumienie świadomości. Nieprzerwanie przez zdania prześwituje stonowany zachwyt...