To była prawdziwa uczta, na dodatek potrójna bo Księga puszczy to aż trzy historie. Mocnym łącznikiem pomiędzy nimi jest relacja: człowiek-zwierzę. Ale człowiek… nie byle człowiek, nie jakiś zwykły laik, ale łowca, kochający las, dbający o niego, prawdziwy strażnik puszczy. A i zwierz nie jakiś pospolity, a prawdziwa znakomitość w swoim gatunku. I tak, w pierwszej księdze "Szlakiem czarnego zwierza" jest to relacja Puszkarzewicz i dzik, prawdziwe Leśne Widmo i jego wybranka Ona-Bystra – same dzicze doskonałości. "Bałabuszka. Złoty Lis" to Laudański i mikita, leśny spryciarz. Bałabuszka to lis nad lisy, jednakże w moim sercu zostanie na zawsze liszka Czarnula i jej ucieczka przed watahą wilków… rozdział Srebrna Lisica, w którym zostało to opisane powalił mnie na łopatki, był przejmująco smutny, ale i trzymający w napięciu. Natomiast w "Tytanie…" prym wiedzie Zacharewicz zwany "Twardą Ręką" i jeleń, ale jaki! Prawdziwy wierzchowiec Rzepióra, Ducha Gór! Nie taki zwykły byk to byk nad byki, pozwalający podziwiać nad krzewami majestat korony i tropić swoją legendę.
Czaruje Karpowicz słowem. Przyrównywanie burzy do bitwy okrętów albo nieba do stada owiec za którymi ciągnie wataha burych wilków wprost szczypie za serce, ale jednak uważam, że szczyt swoich możliwości Karpowicz osiągnął w książce "Władca Doliny Morskiego Oka". Tam oddał się totalnie przyrodzie, tam nie ma miejsca dla człowieka, jest tylko dzikość. Ale choć kręcę nosem i choć w “Księdze puszczy” jest jednak sporo tego człowieka to i tak te trzy piękne opowieści doskonale zwracają nasze oczy na "wiecznie żywo bijące serce Przyrody, wciąż twórcze i inspirujące". W tych historiach jest ukochanie przyrody, poetyka, epicki zmysł widzenia brutalnego prawa kłów i pazurów, bo nawet śmierć potrafi Karpowicz oddać pięknymi słowami.
I choć prowadzi nas przez Okres Huczącej Wody, Porę Ciepłą, Dosytu, Dojrzewania Owocu i Porę Zimną, to dla mnie Księga Puszczy ma głównie smak jesieni:
"Znałem ludzi, którzy kochali się w zapachach jesieni: pili je nozdrzami, smakując jak stare najlepsze wino…".

To była prawdziwa uczta, na dodatek potrójna bo Księga puszczy to aż trzy historie. Mocnym łącznikiem pomiędzy nimi jest relacja: człowiek-zwierzę. Ale człowiek… nie byle człowiek, nie jakiś zwykły laik, ale łowca, kochający las, dbający o niego, prawdziwy strażnik puszczy. A i zwierz nie jakiś pospolity, a prawdziwa znakomitość w swoim gatunku. I tak, w pierwszej księdze...

Księga Puszczy to w sumie trzy osobne książki w jednym tomie. Dlatego warto odnieść się do każdej z nich osobną opinią. Zasługują na to. Księgę czytałem kiedy byłem nastolatkiem... dawno temu. I chociaż szczegóły się zatarły w pamięci, to ogólne wrażenie, poczucie piękno zapadło mi w pamięć.

"Szlakiem czarnego zwierza" jest jedną z pierwszych książek Tytusa Karpowicza. Językowo i stylistycznie daleko jej do "Władcy Doliny Morskiego Oka" ale to wciąż piękna proza. Z czasem jeszcze ją wzbogacił ale już ta opowieść jest snuta pięknym , puszczańskim językiem. Autor opowiada o losach jednego dziczego miotu. I jak to bywa w przyrodzie tragedia miesza się z beztroską, śmierć z życiem. Cudownie było śledzić losy mieszkańców puszczy, nie tylko dzików. Piękne jest to, że Karpowiecz nadaje charakter zwierzętom przez imiona (w sumie jest odwrotnie ale to gawęda). Czytając przywiązujemy się do nich jak do istot rozumnych, równych człowiekowi w intelekcie, sprycie i miłości... a czasem go nawet przewyższające. Ale to również opowieść o ludziach. Co ich łączy ze zwierzętami? Puszcza... wspólne życie w tym olbrzymim organizmie. Puszcza żywi, chroni... ale dla nieuważnego gotuje śmierć. I nie omija ludzi. Puszcza jest matką i surową panią. Tylko surowe życie może wykuć wspaniałe charaktery jak Laudański czy Puszkarzewicz... twarde dziki jak Leśne Widmo, Żuk... i twardych łupieżców jak Czarny Bej czy Czarnołapa. To piękna opowieść przyprawiona szumem liści, skrzypieniem śniegu, hukiem strzelby i dziczym odorkiem. Piękna podróż do puszczańskiego świata, do czasów minionych... sentymentalna podróż do czasów młodości.

"Bałabuszka - Zloty Lis" nie dziwi, że znalazł się tuż obok "Szlaku". Łącza go te same leśne tereny Wileńszczyzny, czas wojenny oraz ludzcy a nawet zwierzęcy bohaterowie. Piękna opowieść o lisach. Przepełniona radością lisiego wesela, czasu szczenięcego. Ale i codzienną, puszczańską czujnością i walką o żer. A w końcu smutkiem śmierci. Jak zawsze w książkach Karpowicza, śmierć idzie obok życia. W puszczy łatwo jest stracić życie... odwieczne prawo: zabijać by jeść, zabijać by nie zostać zjedzonym. Śmierć jest tylko jednym z epizodów całym leśnym cyklu życia. Ta książka zdała mi się nieco nierówna. Tak jak w "Szlaku" szybko przestawiłem się to wczesnej narracji autora, tak w "Bałabuszce" nie było to takie łatwe. Autor zdradził, że posiłkował się opisem życia lisów z monografii myśliwskiej "Lis" Jerzego Dylewskiego (1932). Dlatego chwilami zalatywało nieco podręcznikowym opisem. Ale wciąż malowana historia była cudowna. Mamy tutaj też więcej losów wojennych i ludzkich. To sentymentalna książka... również dla mnie. Najpiękniejszym rozdziałem był "Na tratwie", gdzie po raz pierwszy pojawia się jako "złoty" lis. A rozdział "Srebrna lisica" niemal nie wydarł mi serca. Piękna książka, budząca niesamowite emocje, tworząca piękne obrazy... zwłaszcza u tych, którzy dzieciństwo spędzali związani z lasem. Jakem Lis... kto jego spotka - spotka swoje szczęście.

"Tytan byk nad byki" czytałem jako osobną książkę, chociaż w tym wydaniu jest dołączona do pozostałych. Moje wrażenia i opinię dodaję, zatem, do wydania które czytałem.

Księga Puszczy to w sumie trzy osobne książki w jednym tomie. Dlatego warto odnieść się do każdej z nich osobną opinią. Zasługują na to. Księgę czytałem kiedy byłem nastolatkiem... dawno temu. I chociaż szczegóły się zatarły w pamięci, to ogólne wrażenie, poczucie piękno zapadło mi w pamięć.

"Szlakiem czarnego zwierza" jest jedną z pierwszych książek Tytusa Karpowicza....

Przepiękna książka z czasów młodości. Kilka lat temu czytałem ją ponownie i - dla mnie - nic a nic nie straciła. Polecam wszystkim. Mało kto umie tak opisywać las jak Tytus Karpowicz.

Właśnie (przy wprowadzaniu książki do serwisu) przeczytałem "Od Autora" poprzedzające "Księgę..."

"Głównym celem moich książek o przyrodzie jest nakłonienie do pozytywnego dla człowieka m y ś l i c i e l s k i e g o kontaktu z naturą. W ustawicznym bowiem pośpiechu naszych dni (sensownym czy szkodliwym - zostawiam to psycho- i socjologom, a zwłaszcza lekarzom) masy ludzkie zaczynają funkcjonować jak maszyny na wysokich obrotach.
(...)
Pragnę nakłonić ludzi do samodzielnego, indywidualnego wniku we wszystkie zjawiska życia, a zwłaszcza w życie przyrody. No i przede wszystkim życzyć: Więcej ładu wewnętrznego! Więcej spokoju!"

Pomyśleć, że Tytus Karpowicz pisał te słowa w 1964 roku...

Przepiękna książka z czasów młodości. Kilka lat temu czytałem ją ponownie i - dla mnie - nic a nic nie straciła. Polecam wszystkim. Mało kto umie tak opisywać las jak Tytus Karpowicz.

Właśnie (przy wprowadzaniu książki do serwisu) przeczytałem "Od Autora" poprzedzające "Księgę..."

"Głównym celem moich książek o przyrodzie jest nakłonienie do pozytywnego dla człowieka m y...