Tym razem przenosimy się do świata luksusu i perfekcji. Zapatrzona w siebie i tylko w siebie bohaterka ma przed sobą ciężki rok. Do rodzinnej rezydencji wprowadza się Baśka (przyjaciółka Zosi i partnerka jej ojca) z małą Zuzią, nową siostrzyczką dziewczyny. Jak się okazuje nawet ona ma większy iloraz inteligencji od Zosi :/ Co więcej przyszła macocha jest zdecydowana wpoić w nią jakiekolwiek życiowe zasady. Obudzić księżniczkę, wyrwać z transu i jakkolwiek przygotować do życia. A co najgorsze wszyscy, łącznie z ojcem, ją w tym wspierają. Podstępna Baśka wymyśla cały szereg intryg, żeby wpakować dziewczynę w sytuacje bez wyjścia. Jednak Zosia nie byłaby Majer z TYCH Majerów, gdyby pozostała dłużna. Nie mniej prowadzi to bohaterkę do głębszego poznawania samej siebie i swoich możliwości. Odnajduje w sobie cechy i zdolności, o które nawet by się nie podejrzewała.

Czytanie o perypetiach Zofii było jak jazda na rowerze z zawiązanymi oczami. Ta dziewczyna to chodząca tragedia! I o ile wypadek rowerowy wcale nie byłby zabawny, tak ona owszem - była. Gagi i dowcipy prześcigały same siebie, a nasza bohaterka z (prawie) wszystkich niespodzianek serwowanym przez autorkę wychodziła z dumnie uniesioną głową. Co więcej zdaje się, że przy obmyślaniu słodkich zemst uruchomiła w swojej głowie proces myślenia...
Cięty język, zabawne złośliwości i bezpośredniość stają się wizytówką Falkowskiej. Podobnie jak w części pierwszej i tutaj koleżanki nie pozostawiają na bohaterce suchej nitki. I o ile w przypadku Berki wszystko trzymało się w pewnych granicach, tak tutaj sytuacja posunęła się za daleko. Jeśli decyduję się na przyjaźń z kimś, przede wszystkim darzę go pewnym rodzajem miłości, więc staram się zaakceptować jego wady. Nie bezkrytycznie, ale podejmuję wysiłki. Większość przyjaciółek była dla Zosi tak okrutna, że zamiast rozbawienia wywoływały mój gniew, a nawet smutek. Najbliższe przyjaciółki i większość osób z jej otoczenia najzwyczajniej ubliżały jej na każdym kroku, otwarcie nazywając głupią, nie szanując i wyśmiewając. Nie wiem czy kogoś to bawi, ale mimo fikcji literackiej i cynicznego zabarwienia powieści nie wzbudziło to we mnie pozytywnych emocji.

Uwzględniając jednak całokształt czytanie "Gorzej być (nie) może" jest bardzo fajną rozrywką. Próżno w niej szukać głębi, bez celu czekać na romantyczne wzloty. Nawet wątek wielkiej miłości jest naszpikowany fantastycznym, słodko-kwaśnym humorem. Zaskakujące zakończenie daje perspektywę na zupełnie inną część trzecią. Jeśli autorka oczywiście zechce pociągnąć ten wątek, to zobaczymy Zosię, którą w końcu będzie można podziwiać za coś więcej niż zjawiskową urodę.

Tym razem przenosimy się do świata luksusu i perfekcji. Zapatrzona w siebie i tylko w siebie bohaterka ma przed sobą ciężki rok. Do rodzinnej rezydencji wprowadza się Baśka (przyjaciółka Zosi i partnerka jej ojca) z małą Zuzią, nową siostrzyczką dziewczyny. Jak się okazuje nawet ona ma większy iloraz inteligencji od Zosi :/ Co więcej przyszła macocha jest zdecydowana wpoić...