Robert Dugoni już od samego początku wprowadza czytelnika w lekki stan uśpienia. W związku z tym, że od pierwszych stron odkrywa praktycznie wszystkie karty, tym samym zabijając ewentualne zagadki, nad którymi czytelnik mógłby się pogłowić dodatkowo, książka sprawia wrażenie przewidywalnej i banalnej. Jedyną niewiadomą jest postać mordercy i autor jakoś niespecjalnie próbuje zaangażować czytelnika w poszukiwania, a raczej pozwala mu spokojnie płynąć z fabułą. Grób mojej siostry nie jest książką mrożącą krew w żyłach, w której na każdym kroku pojawiają się zwroty akcji, powiedziałabym nawet, że brakuje jej tego czegoś. Nie jest dynamiczna, nie ma w niej szaleńczych pościgów. Wprowadzony wątek prawniczy jest elementem wyróżniającym tę powieść, a dużą zaletą stylu autora jest nieprzytłoczenie nieobeznanego z prawem czytelnika regułkami czy sformułowaniami – fragmenty są łatwe w odbiorze i dodatkowo podkręcają napięcie.

Małe, mroczne miasteczko i jego mieszkańcy – sprawiający wrażenie nieuprzejmych, zagubionych w życiu, przytłoczonych i napiętnowanych wydarzeniami z tak odległej przeszłości – nadają niesamowitego klimatu tej powieści. Na pierwszy rzut oka widać, że ta tragedia i jej późniejsze konsekwencje nie tylko dotknęły rodziny Crosswhite, ale miały też ogromny wpływ na okolicznych mieszkańców, którzy z jednej strony nadal walczą z wspomnieniami, ale z drugiej nie godzą się na ponowne rozgrzebywanie sprawy.

http://www.ruderecenzuje.pl/2017/06/grob-mojej-siostry.html

Robert Dugoni już od samego początku wprowadza czytelnika w lekki stan uśpienia. W związku z tym, że od pierwszych stron odkrywa praktycznie wszystkie karty, tym samym zabijając ewentualne zagadki, nad którymi czytelnik mógłby się pogłowić dodatkowo, książka sprawia wrażenie przewidywalnej i banalnej. Jedyną niewiadomą jest postać mordercy i autor jakoś niespecjalnie...