Andrzej Sapkowski jako eseista, erudyta i znawca mitów, tradycji, historii... Wszystko to zgodne jest z prawdą, tyle że dlaczego ta książka została napisana tak knajackim językiem (sir Tomasz Malory nie tylko "siedział w pudle", on zwyczajnie "kiblował" - str.143), dlaczego jest to tak prostackie zarówno w warstwie językowej, jak i co do wniosków (któż nie wpadłby na to, że romantyczny ideał rycerza daleki jest od prawdy i że w rzeczywistości byli to głównie zbóje i rozmiłowane w przemocy prymitywy)? Książka raczej słaba, niewiele wnosząca do stanu wiedzy nawet tych, którzy tematem arturiańskiej tradycji i legendy interesują się choćby tylko pobieżnie. Sam autor z niezwykłą uczonością raczył też stwierdzić, że "Są tacy, którzy nie bardzo wiedzą, jak to było z tym Łazarzem w Betanii czy co dokładnie wydarzyło się podczas przyjęcia weselnego w Kanie - ale każdy wiernie powtórzy historię o wyciągnięciu miecza utkwionego w głazie lub kowadle" (str. 7). Doprawdy? Oprócz kilku dobrze znanych faktów historycznych i sporej ilości nie mniej znanych legend, książka zawiera same takie bon moty. Szkoda czasu.

Andrzej Sapkowski jako eseista, erudyta i znawca mitów, tradycji, historii... Wszystko to zgodne jest z prawdą, tyle że dlaczego ta książka została napisana tak knajackim językiem (sir Tomasz Malory nie tylko "siedział w pudle", on zwyczajnie "kiblował" - str.143), dlaczego jest to tak prostackie zarówno w warstwie językowej, jak i co do wniosków (któż nie wpadłby na to, że...