"Dobranoc, Auschwitz" to nie fikcja literacka, napisana przez mniej lub bardziej lotnego autora, którą można jednoznacznie ocenić. To prawdziwe opowieści i wspomnienia, za którymi stoi żywy człowiek, jego historia i jego życie.
Nie mam odwagi ocenić zawartości tej książki, bo to nie ja byłam poddawana eksperymentom medycznym, nie ja dostawałam raz dziennie mętną, wodnistą breję określaną zupą, a do tego "porcję" chleba 2x2 cm szumnie zwaną kromką, nie ja kradłam obierki od ziemniaków, żeby choć na chwilę zapełnić krzyczący z głodu żołądek, nie ja wolałam spać na gołych deskach podłogi, bo w siennikach na pryczach dotkliwie gryzły pchły, wszy i pluskwy, nie ja pracowałam ponad siły i co dzień umierałam ze strachu o swoich najbliższych i siebie, i w końcu nie ja oglądałam wysokie hałdy utworzone z martwych ciał - a to ledwie drobny ułamek obozowej rzeczywistości.
Nie każdy był w stanie znieść ten koszmar, tak jak główni bohaterowie tego reportażu, ludzie z twardym charakterem, jeszcze mocniejszą psychiką, dużym szacunkiem dla ludzi, ale też z ogromnym poczuciem humoru i wolą życia.
Byli i tacy, którzy nie znieśli tej traumy, którzy upadli, wyzbyli się człowieczeństwa, donosili i wkradali się w łaski hitlerowców dla porcji chleba, lub nadziei na kolejny przeżyty dzień.
Ale ich też nie zamierzam oceniać, czy potępiać,mając w głowie obraz tego do czego zdolny jest człowiek, aby przeżyć. Łatwo oceniać z pozycji ciepłego domu, pełnej lodówki i poczucia bezpieczeństwa. Tak myślę, że chyba nie przeżyłabym w tym piekle jednego dnia, a na samą myśl, że mogłabym być w ich położeniu czułam pierwotny strach i lodowate ciarki na plecach, dlatego mam ogromnie dużo wyrozumiałości dla osób , które się poddały i nie dały rady znieść tego brzemienia, mając potem zapewne wyrzuty sumienia, albo zepchnęli te wspomnienia w czarny kąt niepamięci, by móc dalej żyć.
Z ciekawością czytałam również dalsze losy naszych bohaterów,jak wyglądało ich życie po Auschwitz, o założonych , szczęśliwych rodzinach, ale też trudnych relacjach. O tym , że praktycznie do końca życia "żyli" obozem, nieustannie opowiadali o swoich doświadczeniach w wywiadach, na wykładach, lekcjach w szkołach,na corocznych spotkaniach byłych więźniów każdemu kto chciał słuchać. Dla mnie to byłoby jak wieczne rozdrapywanie nigdy nie zabliźnionych ran, ale dla nich to codzienność, konieczność, w trosce o pamięć tamtych dni. Chylę czoło przed Nimi z dumą i podziwem, a książkę polecam jak dopełnienie posiadanej wiedzy o piekle na ziemi.

"Dobranoc, Auschwitz" to nie fikcja literacka, napisana przez mniej lub bardziej lotnego autora, którą można jednoznacznie ocenić. To prawdziwe opowieści i wspomnienia, za którymi stoi żywy człowiek, jego historia i jego życie.
Nie mam odwagi ocenić zawartości tej książki, bo to nie ja byłam poddawana eksperymentom medycznym, nie ja dostawałam raz dziennie mętną, wodnistą...