Ilekroć czytam coś spod pióra autorów, rozdziawiam mordkę w zachwycie i po nocach nie śpię rozważając, czy państwo takim giętkim językiem rozmawiają w szarość dnia. Niebywałe to jest! Panią Manuelę wielbię literacko, pan Piotr z kolei jest kolegą po fachu.

Ilekroć czytam coś spod pióra autorów, rozdziawiam mordkę w zachwycie i po nocach nie śpię rozważając, czy państwo takim giętkim językiem rozmawiają w szarość dnia. Niebywałe to jest! Panią Manuelę wielbię literacko, pan Piotr z kolei jest kolegą po fachu.

Ma coś w sobie, chce się ją doczytać, a jednak nie zachwyciła. Pierwsza historia nieco egzotyczna, na mój gust zbyt wulgarna (i nie same sceny mam na myśli, a sposób ich opisywania). Druga historia irytująca, mimo że (a może właśnie dlatego?) bardziej realna, "swojska". Dwie różne opowieści, różnym językiem pisane, a jednak zakończenie tak pospolite i przewidywalne w obu. Jedna z wielu pozycji długo czekających na moim regale na swoją kolej, tym razem nic przez to czekanie nie straciłam

Ma coś w sobie, chce się ją doczytać, a jednak nie zachwyciła. Pierwsza historia nieco egzotyczna, na mój gust zbyt wulgarna (i nie same sceny mam na myśli, a sposób ich opisywania). Druga historia irytująca, mimo że (a może właśnie dlatego?) bardziej realna, "swojska". Dwie różne opowieści, różnym językiem pisane, a jednak zakończenie tak pospolite i przewidywalne w obu....

Lubię ten duet pisarski pod wspólnym mianownikiem. Zastanawia mnie, jak to jest - żyć razem, z tak osobnymi nieraz przemyśleniami, różnicami na miarę przepaści. Obie powieści czytałam z dużym zainteresowaniem. Każdą uważam za dobrą. Choć jednak na korzyść P. Pietuchy. Szczerze polecam

Lubię ten duet pisarski pod wspólnym mianownikiem. Zastanawia mnie, jak to jest - żyć razem, z tak osobnymi nieraz przemyśleniami, różnicami na miarę przepaści. Obie powieści czytałam z dużym zainteresowaniem. Każdą uważam za dobrą. Choć jednak na korzyść P. Pietuchy. Szczerze polecam

Książka składa się z dwóch opowiadań. Pierwsze Gretkowskiej- dynamiczne, zmienne, niekonwencjonalne, zaskakujące, trochę perwersyjne, z niebanalnymi postaciami, czytane z wypiekami na twarzy. Drugie Pietuchy- romantyczne, z motywem wyboru między kochanką a zoną i dziećmi, czasami przewidywalne, lekkie, z niewieloma zaskakującymi elementami ( choć jak już są, to nie byle jakie),w porównaniu z pierwszym spokojne i lekkie, czytane z błogim wyrazem twarzy. Mimo takiego rozstrzału obydwa opowiadania to historie miłości, wyboru między tym co stałe, stare, wygodne i sprawdzone a tym co świeże, zaskakujące i młode(dosłownie). Te opowiadania są jak maszyna, której zęby wypełniają się nawzajem. Po pierwszej dynamicznej dawce uczuć czytelnik dostaje drugie spokojne i błogie. Obydwa opowiadania warte uwagi, obydwa posiadają plusy i minusy, obydwa czyta się świetnie choć z różną gamą emocji. Fajna przygoda. Polecam!

Książka składa się z dwóch opowiadań. Pierwsze Gretkowskiej- dynamiczne, zmienne, niekonwencjonalne, zaskakujące, trochę perwersyjne, z niebanalnymi postaciami, czytane z wypiekami na twarzy. Drugie Pietuchy- romantyczne, z motywem wyboru między kochanką a zoną i dziećmi, czasami przewidywalne, lekkie, z niewieloma zaskakującymi elementami ( choć jak już są, to nie byle...

Książka w mojej ocenie nie wypadła najlepiej. Miałam wrażenie, że pierwszą część napisał mężczyzna, opowiadanie było perwersyjne, momentami obrzydliwe. Może historia ciekawa, ale jakaś taka chamska. Drugie opowiadanie wbrew pozorom napisał mężczyzna i ono zdecydowanie podobało mi się bardziej. Obie historie nie kończą się najlepiej dla kochanek, a w sumie one najmniej zawiniły. Zdrada mężczyznom uchodzi na sucho. Ale w naszej kulturze już tak jest, że kobieta, która ma wielu mężczyzn, to dziwka, a facet, który ma wiele kobiet, to macho...

Książka w mojej ocenie nie wypadła najlepiej. Miałam wrażenie, że pierwszą część napisał mężczyzna, opowiadanie było perwersyjne, momentami obrzydliwe. Może historia ciekawa, ale jakaś taka chamska. Drugie opowiadanie wbrew pozorom napisał mężczyzna i ono zdecydowanie podobało mi się bardziej. Obie historie nie kończą się najlepiej dla kochanek, a w sumie one najmniej...

Sięgnęłam po tą książkę bardzo przypadkiem, choć początek bardzo mnie męczył i przyznam szczerze zniechęciłam się bardzo, jednak moja zasada zaczęłaś czytać to skończ nie dawała mi spokoju podeszłam do niej po raz drugi i nie żałuję ! Dwie tak różnie przedstawione sceny miłości, namiętności, a jednak tak do siebie podobne. Tyle emocji i ciekawości. Jest dobra.

Sięgnęłam po tą książkę bardzo przypadkiem, choć początek bardzo mnie męczył i przyznam szczerze zniechęciłam się bardzo, jednak moja zasada zaczęłaś czytać to skończ nie dawała mi spokoju podeszłam do niej po raz drugi i nie żałuję ! Dwie tak różnie przedstawione sceny miłości, namiętności, a jednak tak do siebie podobne. Tyle emocji i ciekawości. Jest dobra.

„Sceny z życia pozamałżeńskiego” Manueli Gretkowskiej i Piotra Pietuchy to dwie minipowieści. Dwie historie różniące się zarówno treścią jak i formą. Także językiem. Zwłaszcza językiem.
Nie należę do tych czytelników, którzy czytają Manuelę Gretkowską i wychwalają jej kunszt pisarski.
Historia miłości przedstawiona przez nią nie porwała mnie. Napisana chaotycznie ze sporą dawką wulgaryzmów. Jak dla mnie, raczej nierealna. Nudna. Dziwię się, że doczytałam do końca.
Natomiast historia przedstawiona przez Piotra Pietuchę wzbudziła moje zainteresowanie od pierwszej do ostatniej strony.
Historia z życia wzięta. Gdzieś tam mogła się zdarzyć. Świetnie opowiedziana. Pięknym językiem. Czytałam ją z prawdziwą przyjemnością. To historia, która zmusza do refleksji.
Przeczytanie minipowieści Manueli Gretkowskiej nie dało mi nic. Pozostał tylko niesmak.
Minipowieść Piotra Pietuchy dostarczyła mi nie tylko emocji, ale i przyjemności.
Kto zatem jest tu dobrym pisarzem? Manuela Gretkowska czy Piotr Pietucha? Dla mnie zdecydowanie Piotr Pietucha. POLECAM „Sceny z życia pozamałżeńskiego” Piotra Pietuchy. Manuelę Gretkowską odradzam.

„Sceny z życia pozamałżeńskiego” Manueli Gretkowskiej i Piotra Pietuchy to dwie minipowieści. Dwie historie różniące się zarówno treścią jak i formą. Także językiem. Zwłaszcza językiem.
Nie należę do tych czytelników, którzy czytają Manuelę Gretkowską i wychwalają jej kunszt pisarski.
Historia miłości przedstawiona przez nią nie porwała mnie. Napisana chaotycznie ze...

Uwielbiam!!może przez moje zapędy feministyczne ;)
Bardzo lubię Gretkowską za szczerość-nie tylko w książkach ale też w wywiadach. Osadzona jest w prawdziwej rzeczywistości, komentuje realne sprawy i problemy. Nie tylko mówi, ale ma coś do powiedzenia!

Uwielbiam!!może przez moje zapędy feministyczne ;)
Bardzo lubię Gretkowską za szczerość-nie tylko w książkach ale też w wywiadach. Osadzona jest w prawdziwej rzeczywistości, komentuje realne sprawy i problemy. Nie tylko mówi, ale ma coś do powiedzenia!

Dla kogoś kto lubi Gretkowską - polubi i ten zapisek intymnych przestrzeni autorki, ja lubię!

Dla kogoś kto lubi Gretkowską - polubi i ten zapisek intymnych przestrzeni autorki, ja lubię!

Część Gretkowskiej- ok, ciekawie się czytało, z pazurem. Część Pietuchy, niestety momentami żenująca, konwencjonalna, i bez polotu. Trochę śmiesznie się to czytało po przeczytaniu całkiem niezłego opowiadania Gretkowskiej

Część Gretkowskiej- ok, ciekawie się czytało, z pazurem. Część Pietuchy, niestety momentami żenująca, konwencjonalna, i bez polotu. Trochę śmiesznie się to czytało po przeczytaniu całkiem niezłego opowiadania Gretkowskiej