Jeszcze nigdy żadna książka nie wstrząsnęła mną tak bardzo, jak "Siedem minut po północy" Patricka Nessa. Choć przeczytałam ją tylko raz w życiu, i to prawie dwa lata temu, wciąż dokładnie pamiętam uczucia, które wypełniły moją duszę zaraz po i jeszcze długo po odłożeniu jej na półkę. Ta książka poruszyła mnie do głębi. Uderzyła w czuły punkt, doszczętnie niszcząc barierę ochronną, którą pieczołowicie budowałam całe 6 lat. Miałam wrażenie, jakbym czytała o sobie. Jako dziecko przeżyłam to samo co Connor. Przewracając kartki, czytałam opis MOICH emocji i uczuć z najgorszego okresu w moim życiu. Ani trochę nie spodziewałam się takiego obrotu spraw- byłam pewna, że nic nie jest w stanie mnie tak zszokować, zwłaszcza, że książka zaczyna się naprawdę niewinnie- jest napisana prostym, dziecinnym językiem. Samo patrzenie na nią, stojącą na regale, wzbudza we mnie multum przeróżnych emocji, a ja boję się ją wziąć do ręki kolejny raz. To chyba mówi samo przez siebie- Patrick Ness stworzył arcydzieło. Pomimo tego, że książka rozdarła moją, wyleczoną już (jak mi się kiedyś zdawało) duszę na milion kawałków, absolutnie nie żałuję tego, że ją przeczytałam- wręcz cieszę się, że trafiła w moje ręce. Jak najbardziej polecam przeczytać tę powieść, chociażby po to, żeby przekonać się, jak będzie wyglądać nasza własna reakcja na tę przejmującą historię. Możemy być zaskoczeni.

Jeszcze nigdy żadna książka nie wstrząsnęła mną tak bardzo, jak "Siedem minut po północy" Patricka Nessa. Choć przeczytałam ją tylko raz w życiu, i to prawie dwa lata temu, wciąż dokładnie pamiętam uczucia, które wypełniły moją duszę zaraz po i jeszcze długo po odłożeniu jej na półkę. Ta książka poruszyła mnie do głębi. Uderzyła w czuły punkt, doszczętnie niszcząc barierę...