Każda rodzina ma jakąś tajemnicę. Mniej lub bardziej absurdalną, ciekawszą i tę trochę mniej, gorszącą i niewzbudzającą zainteresowania. Niektóre z tych tajemnic starzeją się z kolejnymi pokoleniami i wychodzą na światło dzienne dopiero w momencie, gdy ich stworzyciele dawno już zamienili się w proch, z którego ponoć również powstali. Nie łudź się – Twoja rodzina też ma jakiś sekret. Może już go znasz, może jeszcze o nim nie słyszałaś a może być i tak, że nigdy nie przyjdzie Ci go poznać.
O tym, że rodzina Willow ma pewien gorzki, brudny sekret, wiedziała nawet ona sama, już jako dziecko. Jej ojciec, psychiatra prowadzący własną klinikę, przyniósł ją pewnego razu do domu i postanowił zaadoptować. Jej biologicznymi rodzicami byli rzekomo pacjentka cierpiąca na poważne zaburzenia psychiczne i pielęgniarz, który wykorzystał ją pewnej ciemnej nocy. Dziewczynkę o tym fakcie poinformowała jej matka adopcyjna, kobieta zimna, cicha, mająca na uwadze głównie swój wygląd i status społeczny. Zawarła z mężem układ – przyjmie pod swój dach sierotę, jeżeli ten będzie dawał jej pieniądze na wszystkie zachcianki i ani razu niczego jej nie odmówi. Sielankowe małżeństwo, nieprawdaż?
Kiedy Willow pochowała matkę i ojca, dowiedziała się, że rodzinna tajemnica skrywała o wiele gorsze sekrety niż mogłoby się wydawać. Jej biologiczną matką faktycznie była pacjentka z kliniki, jednak ojcem był człowiek, który ją wychowywał. Jakież to książkowe – lekarz i pacjentka zakochali się w sobie, spłodzili dziecko i mogliby żyć długo i szczęśliwie, ale żadne z nich nie miało odwagi przeciwstawić się światu i zacząć wspólnego życia razem. Dlatego ona odeszła, pozostawiając córeczkę mężczyźnie, którego kochała i któremu pozwoliła wrócić do zimnej, srogiej żony.
Willow postanowiła odnaleźć swoją biologiczną matkę, poznać ją, być może nawet pokochać. Chciała chociaż raz powiedzieć z całym przekonaniem, że do kogoś należy, że ktoś ją stworzył i że ktoś cieszy się ze słowa „mamo”.
Kiedy przeglądałam dotychczasowe recenzje nowej sagi Virgini C. Andrews z przykrością stwierdziłam, że są dość negatywne. I kompletnie nie rozumiem, dlaczego. To piękny początek dla historii, która – mam nadzieję – stanie się jedną z moich ulubionych. To opowieść o matce i córce, które chcą dać sobie szansę na poznanie się, ale obie boją się wyjść poza sferę swojego bezpieczeństwa. To także bajka o tym, jak młoda, ambitna dziewczyna, która dotychczas miała wszystko, oprócz matczynej miłości, jest w stanie porzucić wszelkie dobra i ambicje, by móc się zachłysnąć tą miłością.
„Zapauzuj myśli. Wyluzuj. Kiedy się obudzisz, wszystko, co dobre i niedobre, będzie na ciebie czekać. Możesz na to liczyć.”
Willow stała się jedną z moich ulubionych bohaterek; ciekawa świata a zarazem pełna lęków, przypominała trochę mnie samą. Jej chęć poznania swojej prawdziwej historii sprawiła, że diametralnie zmieniła swoje życie. I w tym momencie przypomniał mi się cytat z innej książki „Kuchni na walizkach” – „gdy zdecyduję się na skok, ziemia uniesie się, by mnie podtrzymać.”
Zasypiając ubiegłego wieczora zastanawiałam się, jak to jest, że książki napisane spory czas temu, tak prawdziwie oddają to, co martwi każdego z nas. Czy mamy odwagę zmienić swoje życie? Tyle mówimy o najskrytszych marzeniach, ale czy zdecydujemy się kiedyś w końcu porzucić to, co znane, aby zacząć je spełniać? W większości przypadków prawdopodobnie nie. Bo bezpieczniej jest tylko marzyć, siedząc bezpiecznie w swoim starym, ukochanym fotelu. Willow postanowiła spełnić swoje marzenia. Zapłaciła za to sporą cenę, ale myślę, że bez wahania zdecydowałaby się na to po raz kolejny.

Każda rodzina ma jakąś tajemnicę. Mniej lub bardziej absurdalną, ciekawszą i tę trochę mniej, gorszącą i niewzbudzającą zainteresowania. Niektóre z tych tajemnic starzeją się z kolejnymi pokoleniami i wychodzą na światło dzienne dopiero w momencie, gdy ich stworzyciele dawno już zamienili się w proch, z którego ponoć również powstali. Nie łudź się – Twoja rodzina też ma...