Mam niemały problem z powieścią Anne Rice „Chrystus Pan. Wyjście z Egitu”. Czytałam, czytałam, czytałam i miałam wrażenie, że niczego odkrywczego się nie dowiaduję. Czułam się tak, jakby ktoś streszczał mi „Biblię”… Przyznam, że nie raz nie dwa zdarzało mi się ziewać, bo przecież nie tego oczekiwałam sięgając po tę powieść. Może to nieelegancko, ale gdybym wiedziała, że Anne Rice będzie mi w ten sposób podawała historię młodego Jezusa, sięgnęłabym na półkę po „Biblię” właśnie.

Mniej więcej, dobijając do połowy książki, byłam na tyle poirytowana, że chciałam po prostu odłożyć pierwszy tom „Chrystusa Pana” na półkę, a przy nadarzającej się okazji pozbyć się go, dając komuś w prezencie. Jedynie mój upór i jak zwykle talent autorki do misternego konstruowania postaci oraz tła powieściowych wydarzeń nie pozwoliły mi nie dotrwać do końca „Chrystus Pan. Wyjście z Egpitu”. Nie wiem dlaczego i co dokładnie sprawiło, że nagle zasmakowałam w tej historii.

Doczytując ostatni rozdział pogodziłam się z tym, że może nie takiej fabuły się spodziewałam. Z drugiej strony Rice nie zawiodła mnie, jeśli chodzi o ryt postaci, ich emocjonalność i detaliczne tło wydarzeń. Rozstając się z pierwszym tomem „Chrystusa Pana” nauczyłam się pokory, czekania i uznałam, że przypomnienie losów Jezusa nie było czasem straconym. Tym bardziej, że „Biblia” niewiele mówi co myślał, czuł i jakie miał rozterki w wieku 7-8 lat.

Mam niemały problem z powieścią Anne Rice „Chrystus Pan. Wyjście z Egitu”. Czytałam, czytałam, czytałam i miałam wrażenie, że niczego odkrywczego się nie dowiaduję. Czułam się tak, jakby ktoś streszczał mi „Biblię”… Przyznam, że nie raz nie dwa zdarzało mi się ziewać, bo przecież nie tego oczekiwałam sięgając po tę powieść. Może to nieelegancko, ale gdybym wiedziała, że...

Ciekawe spojrzenie na znaną historię, ale nie zrobiła na mnie wrażenia.

Ciekawe spojrzenie na znaną historię, ale nie zrobiła na mnie wrażenia.

Ciekawa, ale nie pasjonująca powieść o dzieciństwie Chrystusa, który powoli zdaje sobie sprawę ze swej niezwykłości i boskości, jednak będąc zaledwie siedmioletnim chłopcem nie rozumie, dlaczego tak się dzieje.

Oryginalne jest pokazanie świata z perspektywy małego Jezusa, gdyż to on jest narratorem. Niestety, treść nie porywa, a akcja dość często po prostu się dłuży. Oczywiście nie jest to powieść sensacyjna, tylko historia podróży i powolnego odkrywania świata przez Zbawiciela, jednak spodziewałam się czegoś więcej. Zabrakło mi w książce atmosfery oddającej klimat starożytnych miejsc (Jerozolimy, Nazaretu...).

Ciekawa, ale nie pasjonująca powieść o dzieciństwie Chrystusa, który powoli zdaje sobie sprawę ze swej niezwykłości i boskości, jednak będąc zaledwie siedmioletnim chłopcem nie rozumie, dlaczego tak się dzieje.

Oryginalne jest pokazanie świata z perspektywy małego Jezusa, gdyż to on jest narratorem. Niestety, treść nie porywa, a akcja dość często po prostu się dłuży....

ja na anne rice- szału żadnego nie zrobiła, zawiodłam się...

ja na anne rice- szału żadnego nie zrobiła, zawiodłam się...

57 / 2013

57 / 2013

Nie wywarła na mnie żadnego większego, pozytywnego wpływu.

Nie wywarła na mnie żadnego większego, pozytywnego wpływu.

Prokatolicki szajs.

Prokatolicki szajs.

Ciekawie było przeczytać coś innego niż historie o wampirach. Pomimo tego chyba jednak wole kroniki z Lestatem.

Ciekawie było przeczytać coś innego niż historie o wampirach. Pomimo tego chyba jednak wole kroniki z Lestatem.