Zbierałam się do tego "Tkacza Iluzji" i zbierałam, aż w końcu się zebrałam. I jak do książki dorwałam, to oderwać się mnie nie dało. Wciągnęła mnie absolutnie już od pierwszej strony. Od dziś jestem fanką #1 Ewy Białołęckiej. A dlaczego? Już tłumaczę.

Po pierwsze - bohaterowie. Kamyka nie da się nie lubić. Jest w sumie całkiem zwykły, chłopiec jakich wielu. Wyróżnia go jego niesamowity talent oraz nie tak już wspaniała ułomność. Ale bez obaw, Kamyk daje sobie z tym radę. Nie jest "sierotą", za co go lubię. Sympatyczny, zaradny, samodzielny spryciarz, który bez większych trudności rekompensuje sobie to, czego mu brakuje. Czuć, że każdy bez większych trudności mógłby się z nim zaprzyjaźnić, co więcej - wiele osób z pewnością by chciało (między innymi ja). Pomimo niezwykłości - zwyczajny. Można pozazdrościć - i jemu, i Białołęckiej (że umiała wykreować postać, która tak po prostu, z miejsca przypada czytelnikowi do gustu).
Pożeracza Chmur rekomendować nie trzeba - implusywny, niecierpliwy, żwawy, a zarazem lojalny i czuły przyjaciel. Smok jak marzenie.
Oprócz tego przez książkę przewija się także cała rzesza postaci drugoplanowych, nakreślonych delikatnie, ale wystarczająco, aby ich poznać i wyrobić sobie na ich temat zdanie. Płowy, Nocny Śpiewak, Słony i Jagoda są w tym momencie dla mnie jak dawno niewidziani znajomi - zajmujący ciepłe, choć trudne do znalezienia miejsce w sercu, malutkie, ale stałe.

Co jeszcze podobało mi się w "Tkaczu Iluzji"? Fabuła - lekka i prosta. Nie jest to lektura wymagająca niezwykle długich refleksji. To prosta i przyjemna do przeczytania historia, choć nie twierdzę, że nie można niczego się z niej nauczyć. Dla mnie była to lekcja tolerancji i zrozumienia dla drugiego człowieka, bo nigdy nie zastanawiałam się, jak czują się ludzie tacy jak Kamyk, w ogóle inni ludzie. Wiem, że to może brzmi banalnie, ale tak jest naprawdę - od dziś będę zawsze próbowała się postawić w sytuacji drugiej osoby, nie tylko takiej niepełnosprawnej, ale także zwykłego człowieka. Morał prosty i oczywisty, ale czy ktoś rzeczywiście tak robi?

I ni z gruszki, ni z pietruszki kolejna rzecz - język. Autorka bawi się słowem z, to widać, dużą przyjemnością. Wie, kiedy zażartować, a kiedy pozostać poważną, kiedy wszystko wyjaśnić, a kiedy zostawić pewne niedopowiedzenia. Dzięki tej lekkości stylu "Tkacza Iluzji" wręcz się pochałania, nie mogąc się oderwać.

Na koniec jeszcze jedna niewątpliwa zaleta, przynajmniej dla mnie - ciekawa forma. Książka jest rodzajem pamiętnika, wspomnień. Nie daje to pełnego obrazu wydarzeń, ale lepiej można rozeznać się w uczuciach głównego bohatera, jego przemyśleniach, co z kolei daje czytelnikowi możliwosć lepszego poznania Kamyka, a czasem też jego przyjaciół, jako że niektóre fragmenty są pisane z ich perpesktywy. To ciekawy, ale rzadko (a szkoda) używany zabieg, nadający powieści niespotykanego wydźwięku (a może to ja po prostu czytam niewłaściwe książki...?).

I czas na krótkie podsumowanie - pozycja obowiązkowa dla wielbicieli fantastyki. Nie wątpię, że spodoba się bez wątpienia praktycznie każdemu, jeśli nie z takiego, to z innego względu, bo jest się czym zachwycić - szeroki wybór, a to co omówiłam, stanowi ledwie niewielką część moich przemyśleń i tego, co można w książce pochwalić (jest poniedziałek - jutro do szkoły, więc każda minuta jest cenna).
Jednym (dwoma) słowem(ami) - warta uwagi.

Zbierałam się do tego "Tkacza Iluzji" i zbierałam, aż w końcu się zebrałam. I jak do książki dorwałam, to oderwać się mnie nie dało. Wciągnęła mnie absolutnie już od pierwszej strony. Od dziś jestem fanką #1 Ewy Białołęckiej. A dlaczego? Już tłumaczę.

Po pierwsze - bohaterowie. Kamyka nie da się nie lubić. Jest w sumie całkiem zwykły, chłopiec jakich wielu. Wyróżnia go...