Pierwszy tom wielkiego tasiemca s-f z Honor Harrington w roli głównej. Cała seria jest napisana według jednego schemat: najpierw HH ma lekki krążownik a przeciwnik ciężki, potem ona ciężki a przeciwnik pancernik, potem ona cośtam a przeciwnik większe cośtam itd. Jak się już klasy okrętów skończyli to zaczęli się licytować armiami czyli HH zawsze miała mniej tych okrętów niż przeciwnik. A zawsze wygrywała. Co prawda świadków mało zostawało, bo z własnych strat to miała jakieś 75% w każdym tomie. Że dożyła do 10 tomu to statystyczny cud. A ona sama też była niezłym cudem: beztalencie matemetyczne ale genialna zdolność przewidywania kursu (to forma autyzmu??), mistrzyni szermierki, judo, karate, strzelania z pistoletu... zapomniałem o czymś...? Pewnie w którymś tomie okaże się, że potrafi oddech wstrzymać na pół godziny...
Samą książkę się czyta nieźle - ale nie ma tutaj nic naprawdę innowacyjnego (pod względem pomysłu). Tzn są wszystkie elementy znane w sf od lat: statki kosmiczne różnej maści, wormhole, wojna etc. Dobre rzemiosło spod znaku techno-military-science-political-fiction.
Wielki (wielkim!!!) plusem jest żelazna logika zdarzeń. Wszystko (użyte technologie, przebieg zdarzeń) ma oparcie m matematyce, fizyce i astronawigacji. Nie ma się z tej strony do czego przyczepić.
Książka (i cała chyba seria też) z gatunku must-read dla wielbicieli sf

Pierwszy tom wielkiego tasiemca s-f z Honor Harrington w roli głównej. Cała seria jest napisana według jednego schemat: najpierw HH ma lekki krążownik a przeciwnik ciężki, potem ona ciężki a przeciwnik pancernik, potem ona cośtam a przeciwnik większe cośtam itd. Jak się już klasy okrętów skończyli to zaczęli się licytować armiami czyli HH zawsze miała mniej tych okrętów niż...