"Może najprawdziwsze kłamstwa to te przemilczane prawdy?"

Drugi tom trylogii jest równie piękny i wciągający jak pierwszy. Wybornie zagłębiamy się w surowe norweskie realia, zaglądamy też do berlińskich i kopenhaskich klimatów, przyglądamy się niezwykle ciekawym losom bohaterów, z nutą historycznych wydarzeń w tle, z początku drugiej połowy dziewiętnastego wieku. I znów autorka wielokrotnie zaskakuje scenariuszem zdarzeń, wyczekujemy każdego zwrotu akcji, uzasadnienia jego pojawienia się, a co najważniejsze, kontynuacji ścieżek życia bliskich sercu czytelnika barwnych postaci poznanych w poprzedniej odsłonie trylogii.

Świat idzie do przodu, pojawiają się nowe wyzwania, echa przemijania dają o sobie znać, ale pewne wartości wciąż pozostają niezmienne i trwałe. Nowe pokolenie mierzy się z własnymi słabościami, sięga po marzenia, odważnie nakreśla kursy w życiu, przeciera niezbadane szlaki, dostosowuje doświadczenia i wiedzę z dzieciństwa do poznawania świata na własnych zasadach. Jak głęboko drzemie w człowieku kultura i środowisko, w których odnajdywał się w pierwszych latach życia? Jak bardzo relacje z bliskimi definiują dorosłe życie? Ile potrafimy wyciągnąć ze świata dla siebie, a ile dobra przekazujemy innym, czasem także i zła?

Interesująco obserwuje się wahania i rozterki moralne syna Diny, Benjamina, jego szkolne lata, wchodzenie w dorosłość, pierwsze uniesienia miłosne, poznawanie blasków i cieni otaczających przyjaźń, pobieranie lekcji porażki, pokory i odpowiedzialności, także radzenie sobie z dojmującą tęsknotą i zalewającą serce rozpaczą. Kształtowanie własnej tożsamości, kurczowe połączenie z dziedzictwem, wyniesionymi wzorcami i przykładami. W tym wszystkim przejmujące odniesienia do kobiety, która odważnie potrafi przeciwstawić się konwenansom społecznym, walczyć o swoje prawa, ale i też boleśnie ranić innych. Wplątują się w to mroczne tajemnice, niedające spokoju wyrzuty sumienia, pragnienia odsłonięcia prawdy, oswobodzenia się z kajdan milczenia i odnalezienia wewnętrznego spokoju.

Swoiste piętno przekazywane z pokolenia na pokolenie, drzemiące i przyczajone, wkradające się do myśli i niechcące ich opuścić, niepozwalające na wybaczenie, wyciszenie i ukojenie. Wyjątkowo sugestywna narracja, umiejętne żonglowanie emocjami, plastyczne i nasycone realizmem opisy, niby fikcja literacka, a wiele wspólnych cech z naszym życiem odnajdujemy w przybliżanej historii, w niebanalnie wykreowanych osobowościach postaci, wymykających się jednoznacznym ocenom i osądom, czy w wiarygodnie naświetlonych relacjach społecznych. Wyjątkowo przekonująca i oddziałująca na wyobraźnię powieść, zdecydowanie warto uwzględnić ją w planach czytelniczych, niezwykła intelektualna uczta.

bookendorfina.pl

"Może najprawdziwsze kłamstwa to te przemilczane prawdy?"

Drugi tom trylogii jest równie piękny i wciągający jak pierwszy. Wybornie zagłębiamy się w surowe norweskie realia, zaglądamy też do berlińskich i kopenhaskich klimatów, przyglądamy się niezwykle ciekawym losom bohaterów, z nutą historycznych wydarzeń w tle, z początku drugiej połowy dziewiętnastego wieku. I znów...