"Trzeba dostrzegać miłość, póki trwa, a nie czekać, aż przeminie. A jeśli przeminie, należy pozwolić jej odejść. Ma być wolna. Tylko w ten sposób da się ją zatrzymać"
(H. Wassmo)

Wassmo z imponującą wręcz przenikliwością kreśli ludzkie charaktery, pokazuje bolesny proces dojrzewania do prawdy o sobie. Stawia trudne pytania...o granice wolności w miłości, o odpowiedzialność za czyny innych, kwestię przemilczenia i poczucie winy...
A to wszystko w kontekście historii biblijnych i filozofii Kierkegaarda...
...
Brzmi poważnie, prawda?
Ale wierzcie mi, czyta się te opasłe tomiszcza jednym tchem, bo historia w nich opowiedziana wydaje się nas dotykać, nas dotyczyć...
...
Ja noszę ją w sobie już od miesiąca i... muszę stwierdzić, że to naprawdę WIELKA LITERATURA. Dojrzała i ambitna. Tak dobra, że żadne słowa nie są w stanie oddać jej głębi i wielowymiarowości...
Można ją czytać na różnych poziomach - chłonąć wciągającą historię, analizować skomplikowane ludzkie charaktery albo zanurzać się w odmęty dociekań moralnych i filozoficznych... Tak wiele ma czytelnikowi do zaoferowania, że ja sama już teraz wiem, że kiedyś wrócę do niej na pewno...
Jest tego warta...

"Trzeba dostrzegać miłość, póki trwa, a nie czekać, aż przeminie. A jeśli przeminie, należy pozwolić jej odejść. Ma być wolna. Tylko w ten sposób da się ją zatrzymać"
(H. Wassmo)

Wassmo z imponującą wręcz przenikliwością kreśli ludzkie charaktery, pokazuje bolesny proces dojrzewania do prawdy o sobie. Stawia trudne pytania...o granice wolności w miłości, o...

Biorąc się za "Księgę Diny" miałem nadzieję na coś wyjątkowego. A trafiłem na nią po wywiadach Michała Nogasia "Z nie jednej półki". Książka trochę mnie rozczarowała jednak uznałem ją za dobrą. Po przeczytaniu "Syna szczęścia" jestem już dużo bardziej wymęczony tą prozą. Nie za bardzo rozumiem o co chodzi autorce. Mam poważne wątpliwości (choć pewnie zrobię inaczej) czy wziąć się za ostatnią cześć tej trylogii.

Biorąc się za "Księgę Diny" miałem nadzieję na coś wyjątkowego. A trafiłem na nią po wywiadach Michała Nogasia "Z nie jednej półki". Książka trochę mnie rozczarowała jednak uznałem ją za dobrą. Po przeczytaniu "Syna szczęścia" jestem już dużo bardziej wymęczony tą prozą. Nie za bardzo rozumiem o co chodzi autorce. Mam poważne wątpliwości (choć pewnie zrobię inaczej) czy...

ta powieść jest przykładem wewnętrznego dialogu, taka autoanaliza na bieżąco ;) polecam wszystkim rozmawiającym z "wewnętrznym" człowiekiem

ta powieść jest przykładem wewnętrznego dialogu, taka autoanaliza na bieżąco ;) polecam wszystkim rozmawiającym z "wewnętrznym" człowiekiem

Pierwszą częścią byłam zachwycona, chociaż początki nie były łatwe, musiałam oswoić się ze stylem pisania. Myślałam że z drugą będzie tak samo i powiem, że byłam wytrwała, wymęczyłam do połowy. Nie dałam rady dłużej. Czułam się zmęczona i znudzona. Nie zainteresowała mnie wystarczająco, a czytanie bez przyjemności mija się z celem.
Nie twierdzę, że nie wrócę do lektury, bo nie lubię porzucać serii, a czeka mnie jeszcze dobrze oceniana część trzecia, którą posiadam. Może to tylko zmęczenie materiałem, dlatego nie zniechęcam do czytania

Pierwszą częścią byłam zachwycona, chociaż początki nie były łatwe, musiałam oswoić się ze stylem pisania. Myślałam że z drugą będzie tak samo i powiem, że byłam wytrwała, wymęczyłam do połowy. Nie dałam rady dłużej. Czułam się zmęczona i znudzona. Nie zainteresowała mnie wystarczająco, a czytanie bez przyjemności mija się z celem.
Nie twierdzę, że nie wrócę do lektury, bo...

Po Księdze Diny próbowałam zmierzyć się z Synem Szczęścia. Trudna to była rozprawa i nie przyniosła satysfakcji. Po trzecią część nie sięgnę :((

Po Księdze Diny próbowałam zmierzyć się z Synem Szczęścia. Trudna to była rozprawa i nie przyniosła satysfakcji. Po trzecią część nie sięgnę :((

Wstęp
„Syn szczęścia” Herbjørg Wassmo to drugi tom „Trylogii Diny.” W tej części postać Diny schodzi na drygi plan. To historia wchodzenia w dorosłość jej syna Beniamina. Na życiu chłopca, a później dorosłego mężczyzny cieniem kładzie się wydarzenie, którego był świadkiem w wieku jedenastu lat. Widział, jak jego matka zabiła swojego rosyjskiego kochanka. Od tej pory łączy ich sekret. W czasie zeznań chłopiec mówi, że Leo Żukowski popełnił samobójstwo.

„Powiadają, że kłamstwo bywa również zatajoną prawdą. Jeśli tak, to kłamstw jest więcej niż można sobie wyobrazić.”

Od tego momentu Beniamin widzi Rosjanina i słyszy jego głośne skargi. Jego duch go prześladuje. Boi się także matki. Jednocześnie chce się do niej zbliżyć. Jednak ich relacje od zawsze były dziwne. Dina nie wychowywała Beniamina. Zrzuciła ten obowiązek na jego mamkę Stine oraz na swoją teściową – Matkę Karen. Nic w tym dziwnego – w końcu Dina nigdy nie zaznała miłości rodzicielskiej, więc sama też nie umie jej okazywać. Beniamin wyrasta na krnąbrnego i niepokornego chłopca. W czasie nauki poza domem przeżywa epidemię. Widzi, jak ludzie wokół niego umierają. Właśnie wtedy w jego umyśle rodzi się plan na przyszłość – ma zamiar zostać lekarzem.

Dania
Większa część powieści rozgrywa się w Danii. Beniamin mieszka w Kopenhadze i uczy się w szkole medycznej. Autorka doskonale oddała życie studenckie z połowy XIX wieku. Wraz z Beniaminem odwiedzamy knajpy i lupanary. Uczestniczymy w przyjacielskich spotkaniach i bierzemy udział w filozoficznych dysputach. Poznajemy życie elit i nędzarzy. Widzimy, jak wygląda codzienna praca Beniamina w szpitalu. Opisy są bardzo obrazowe i sugestywne. Beniamin ma kilku kolegów, spotyka się z wieloma kobietami, ale z żadną nie nawiązuje długich relacji. Jego przyjacielem jest Aksel – syn pastora. To wraz z nim Beniamin poznaje sekrety kobiecego ciała, razem odwiedzają lupanary. Ich życie upływa na zabawie i nauce. Gdy Aksel zaręcza się z Anną, córką profesora z ich uczelni, Beniamin zaczyna pragnąć dziewczyny, która swoimi poglądami i niezależnością bardzo przypomina mu matkę. Czy walka o serce narzeczonej Aksela zniszczy ich przyjaźń?

„Posiadasz tak nieprawdopodobną umiejętność chcenia, że ludzie, z którymi masz do czynienia, sądzą, że to ich wina, jeśli czegoś nie dostałeś, i mają wyrzuty sumienia.”

Aksel będąc przyjacielem Beniamina jest dla niego bardzo wyrozumiały. Beniamin to człowiek, który zawsze stara się postawić na swoim. Nie wiem, czy miałabym tyle siły, by się z kimś takim przyjaźnić. Syn szczęścia zostaje sanitariuszem i wyrusza na front. Tam poznaje Karnę ze szpitala polowego przy Dybbøl. Czy to będzie kobieta jego życia? Czy Beniamin dowiadując się, że ma córkę stanie na wysokości zadania? Czy dojrzeje na tyle, by wziąć odpowiedzialność za własne dziecko?

Dina
Mimo iż Beniamin ma przyjaciół i liczne kobiety, to jednak w głębi duszy jest bardzo samotny. Tęskni za matką, która pewnego dnia zniknęła z życia mieszkańców Reinsnes. Gdzie jest? Czy żyje? W tym momencie Beniamin czuje do Diny nienawiść. Chciałby zaznać z jej strony miłości macierzyńskiej, móc z nią normalnie porozmawiać. Uważa, że uciekła i go porzuciła.

„Można było pomyśleć sobie, że do pompowania krwi w żyły nie jest potrzebne żadne serce. To samotność stanowiła siłę podtrzymującą krążenie. Docierała do każdego zakamarka mojej istoty.”

Kiedy dostaje list z prośbą o odebranie z Berlina wiolonczeli Diny, bezzwłocznie wyrusza do Niemiec. Ma nadzieję, że spotka tam matkę. Chciałby z nią porozmawiać. Znaleźć odpowiedzi na pytania dotyczące jej przeszłości, a także odkryć dzięki niej kilka prawd o sobie. Jednak, gdy dociera na miejsce, okazuje się, że Dina wyjechała do Paryża. Czy Beniamin jeszcze spotka matkę? Czy będą mieli szansę na rozmowę i wyjaśnienie pewnych spraw?

Podsumowanie
„Syn szczęścia” Herbjørg Wassmo, drugi tom „Trylogii Diny,” jest powieścią o cierpieniu wynikającym z poczucia winy. To historia o kłamstwie i prawdzie, które wzajemnie się przeplatają. Syn szczęścia niestety zaznał go w życiu niewiele. Wpływ na to ma skrywana głęboko prawda o śmierci kochanka matki, z którą Beniamin boryka się od dzieciństwa. To historia o trudnych relacjach pomiędzy matką i synem. Autorka doskonale ukazała wpływ pewnych zdarzeń na formowanie psychiki chłopca, a później dorosłego mężczyzny. Beniamin, pozbawiony miłości sam też ma problem z wyrażaniem uczuć. Nie potrafi być szczęśliwy i nie umie dawać szczęścia innym. W kobietach szuka obrazu matki. Traktuje je zaborczo, ale nie nawiązuje dłuższych relacji. Autorka stworzyła bardzo wyrazistą postać. Beniamin walcząc z demonami przeszłości nie potrafi cieszyć się życiem. Ciągle żyje w poczuciu winy i tęsknocie za Diną. Jak dla mnie jest postacią tragiczną. Ofiarą wydarzeń, na które nie miał wpływu.

W „Synu szczęścia” autorka doskonale przedstawiła czytelnikowi studenckie życie z połowy XIX wieku. Pokazała nam też relacje pomiędzy elitami i ludźmi biednymi. Bardzo podoba mnie się w powieści narracja – raz historia jest opowiadana w pierwszej osobie, by za chwilę Beniamin mówił w trzeciej osobie. Powieść jest smutna i porusza trudne sprawy. To studium psychologii Beniamina, którą ukształtowały zaburzone relacje między synem i matką, oraz wydarzenia, których był świadkiem w dzieciństwie. Powieść czytałam szybko, bardzo lubię język, jakim posługuje się autorka. Doskonale ukazuje czytelnikowi życie zarówno w dużym mieście w Danii, jak i ciężki żywot kupców i rybaków, żyjących w najdalszych częściach Norwegii. Czas zabrać się za ostatnią część trylogii. Polecam gorąco.

Wstęp
„Syn szczęścia” Herbjørg Wassmo to drugi tom „Trylogii Diny.” W tej części postać Diny schodzi na drygi plan. To historia wchodzenia w dorosłość jej syna Beniamina. Na życiu chłopca, a później dorosłego mężczyzny cieniem kładzie się wydarzenie, którego był świadkiem w wieku jedenastu lat. Widział, jak jego matka zabiła swojego rosyjskiego kochanka. Od tej pory łączy...

Druga część trylogii Diny też bardzo mnie wciągnęła, choć działo się tu zdecydowanie mniej, niż w części pierwszej. Poznajemy tutaj losy Beniamina, syna Diny a tytuł trzeciego tomu już nie jest dłużej zagadką. :) Prozę Wassmo mogłabym czytać i czytać...

Druga część trylogii Diny też bardzo mnie wciągnęła, choć działo się tu zdecydowanie mniej, niż w części pierwszej. Poznajemy tutaj losy Beniamina, syna Diny a tytuł trzeciego tomu już nie jest dłużej zagadką. :) Prozę Wassmo mogłabym czytać i czytać...

"Syn szczęścia" kontynuacja "Księgi Diny", choć tym razem głównym bohaterem staje się syn Diny Benjamin. Oczywiście tak jak jego matka jest równie "pokręcony", a jego wspomnienia nie pozwalają mu normalnie żyć. Porzucony przez matkę stara się jakoś poukładać to dziwne życie.

"Syn szczęścia" kontynuacja "Księgi Diny", choć tym razem głównym bohaterem staje się syn Diny Benjamin. Oczywiście tak jak jego matka jest równie "pokręcony", a jego wspomnienia nie pozwalają mu normalnie żyć. Porzucony przez matkę stara się jakoś poukładać to dziwne życie.

Pierwsza połowa książki się ciągnie. Później jest znacznie ciekawiej. Warto się na początku pomęczyć :)

Pierwsza połowa książki się ciągnie. Później jest znacznie ciekawiej. Warto się na początku pomęczyć :)

Cóż, druga część już nie jest tak świeża, tak inna, tak odkrywcza. Czytałam ją bez wcześniejszego zachwytu prostotą stylu i zdań.
Tytuł powieści mam wrażenie, że jest odwrotnością tego jaki jest główny bohater. Nieszczęśliwy, szuka swego spełnienia po omacku, niechcący niszcząc innych. Jak człowiek, który nie umie skojarzyć przyczyny ze skutkiem.Oczywiście wszyscy w młodości jesteśmy naiwni ale on jakby bardziej.

Cóż, druga część już nie jest tak świeża, tak inna, tak odkrywcza. Czytałam ją bez wcześniejszego zachwytu prostotą stylu i zdań.
Tytuł powieści mam wrażenie, że jest odwrotnością tego jaki jest główny bohater. Nieszczęśliwy, szuka swego spełnienia po omacku, niechcący niszcząc innych. Jak człowiek, który nie umie skojarzyć przyczyny ze skutkiem.Oczywiście wszyscy w...