A.:

„Na jej ustach pojawił się obłąkańczy uśmiech. Ludzki mózg to bardzo skomplikowany organ, a wrażliwa psychika w chwilach udręki potrafi chwytać się najbardziej złudnych nadziei. W tej chwili nie myślała o nim jako o człowieku, który prawdopodobnie ją zamorduje […]. Teraz widziała w nim swojego wybawcę.”

Mała, dosyć spokojna miejscowość w stanie Wyoming. Ale los bywa bardzo nieprzewidywalny. To właśnie tutaj dochodzi do wypadku – kierowca ciężarówki słabnie i wjeżdża do przydrożnego baru. W bagażniku pojazdu policja odnajduje dwie ludzkie głowy. Szeryf aresztuje człowieka podejrzanego o ten makabryczny czyn. Ale gdzie są ciała? Poza tym oskarżony nie chce rozmawiać z nikim poza Robertem Hunterem… I tutaj właśnie pojawia się dobrze znana nam postać. Hunter miał wybrać się na zasłużony urlop na Hawaje, ale w takiej sytuacji musi zrezygnować z planów. Tym bardziej, że to samo FBI zwraca się do niego z prośbą o pomoc. Hunter zastanawia się, dlaczego podejrzany chce spotkać się właśnie z nim. Początkowo sądzi nawet, że to pomyłka i chodzi o kogoś innego. Myli się jednak i doznaje szoku dowiadując się kim jest więzień… Co łączy Huntera z tym człowiekiem?

I oto doczekałam się! Tydzień po przeczytaniu „Jednego za drugim” mogłam cieszyć się z kolejnej części cyklu o Robercie Hunterze. Czekałam na tą książkę jak małe dziecko na gwiazdkowy prezent. Apetyt, jak wiadomo, rożnie w miarę jedzenia, a Chris Carter swoimi poprzednimi powieściami ustawił poprzeczkę bardzo wysoko, więc nic dziwnego, że byłam tak bardzo ciekawa, co też zaserwuje tym razem… I nie zawiodłam się. Jest to jednak książka całkiem inna od pozostałych. Możemy wniknąć w umysł mordercy bardzo, ale to bardzo głęboko. Możemy widzieć wszystko jego oczami, czuć to samo, co on. Tak – w odróżnieniu od innych książek, tutaj mamy mordercę podanego na tacy. I wiem, co teraz niektórzy pomyślą: Jak taka książka może się podobać i trzymać w napięciu? A zapewniam, że trzyma w napięciu. Oto wraz z Hunterem odkrywamy zagadkową przeszłość psychopaty, ogrom jego zbrodni, miejsca pochówku dziesiątek ofiar… Dowiadujemy się szokujących faktów. Morderca prowadzi z Hunterem grę, której stawka jest bardzo wysoka… Ale na ten temat już nic nie napiszę.

Ucieszyłam się czytając w opiniach i recenzjach, że z tej części cyklu będę mogła dowiedzieć się czegoś więcej na temat Roberta Huntera. Moja ciekawość została zaspokojona. Autor bowiem do tej pory nie podawał na tylu faktów z życia detektywa. A przeszłość miała bardzo duży wpływ na to, kim stał się Robert. Podczas śledztwa musi zmierzyć się z duchami przeszłości. A to jest dla niego bardzo bolesne. Bo przecież nikt z nas nie lubi wspominać tego, co było złe…

Po lekturze każdej z książek Cartera zadaję sobie pytanie: jak człowiek może być zdolny wyrządzić tyle zła, jak może zabić… Niepojęte! A przecież to nie tylko fikcja literacka – takie rzeczy dzieją się naprawdę. „Geniusz zbrodni” został w dużej mierze oparty na faktach autentycznych, więc jest to tym bardziej przerażające. I z czystym sumieniem mogę polecić lekturę „Geniusza zbrodni” każdemu miłośnikowi prozy Cartera, ale nie tylko. Choć nie jest to lektura dla każdego… Bardziej wrażliwi czytelnicy więc niech się mają na baczności.

Carter nie przestaje mnie zadziwiać. Z każdą książką jest coraz lepiej. Zabrakło mi już skali ocen dla jego powieści. Bo tą uważam za najlepszą. Choć schemat jest całkiem inny niż w poprzednich, to jedno mogę powiedzieć – w żadnej książce przeczytanej do tej pory nie miałam mordercy i jego myśli tak blisko siebie. To przerażało, a jednocześnie wzbudzało ciekawość. Po raz kolejny stwierdzam – Carter jest geniuszem.

------------------------------------

D.:

"Tylko głupcy robią to samo i oczekują zmian" - Albert Einstesin

W miasteczku Wyoming dochodzi do wypadku. Kierowca zasłabł za kierownicą i wjechał w przydrożny bar, taranując samochód. Jednak wypadek okazuje się dużo bardziej makabryczny, kiedy w bagażniku potrąconego auta policja odnajduje dwie odcięte ludzkie głowy. Właściciel czaszek zostaje schwytany i w trakcie przesłuchania wymienia nazwisko... Davida Huntera.

"Geniusz Zbrodni" jest już szóstą częścią przygód genialnego śledczego, Davida Huntera. Tym razem bohater staje do walki nie tylko z brutalnym seryjnym mordercą, ale również z demonami własnej przeszłości. Ten tom różni się od pozostałych. Morderca jest znany od samego początku, pogrywa z głównym bohaterem i jego partnerką z FBI w kotka i myszkę. Powieść jest napisana bardzo przystępnym językiem, co wcale nie umniejsza jej oryginalności. Carter potrafi w prostych zdaniach opisać skomplikowane mechanizmy psychologiczne i mistrzowsko buduje atmosferę grozy i zaszczucia.

Dobra zmiana?

"Geniusz Zbrodni" jest tym samym Carterem, którego znamy już od czasów "Krucyfiksa" i jednocześnie nowym, lepszym Chrisem, który tchnął do swojej serii odrobinę świeżości, nie profanując przy tym gatunku. Autor "Milczenia Owiec" powinien być dumny, że ma godnego następce, gdyż "Geniusz..." jest nie tylko najlepszym, moim zdaniem, tomem serii, ale również jednym z lepszych thrillerów jakie czytałem w życiu.
10/10!

A.:

„Na jej ustach pojawił się obłąkańczy uśmiech. Ludzki mózg to bardzo skomplikowany organ, a wrażliwa psychika w chwilach udręki potrafi chwytać się najbardziej złudnych nadziei. W tej chwili nie myślała o nim jako o człowieku, który prawdopodobnie ją zamorduje […]. Teraz widziała w nim swojego wybawcę.”

Mała, dosyć spokojna miejscowość w stanie Wyoming. Ale los bywa...