Celem biografii powinno być odbrązawianie danej postaci , zbadanie związków z epoką, prześwietlenie rodziny i wczesnego dzieciństwa, prześledzenie korespondencji. Najlepiej, by w efekcie tych działań powstał portret człowieka z krwi i kości, niedoskonałego, ze swoim słabostkami, feblikami, dziwactwami. Koniecznie musi tez przekazywać informacje o źródłach charyzmy, o ujmujących rysach osobowości badanej postaci.
Wydaje mi się, że tropiąc Leopolda Tyrmanda autor nie tylko wykonał tytaniczną pracę przekopując się przez dokumenty, słuchając świadectw, pielgrzymując śladami prozaika, ale i wykreował go na nowo, wyczarował i wskrzesił ówczesny powojenny świat, środowisko kontestatorów, miłośników jazzu, dystansujące się od szarej rzeczywistości i dlatego też z wielką zajadłością władz zwalczane.
Badacz z wnikliwością, zaangażowaniem i nieustępliwością stara się odtworzyć tamtejszą atmosferę, świat przetrzebionych elit kulturalnych. Przeżyciami Poldka można niejednego bohatera obdarować. Przecież miał żydowskie korzenie, z bardzo licznej i dobrze sytuowanej zasymilowanej żydowskiej familii ostałą się jedynie garstka ocaleńców. Ojca zaaresztowano w 1941, matka za działanie na niekorzyść Rosji zostałą skierowana do obozu pracy, na szczęście wybitnie aryjska uroda i niezmącona beztroska oraz optymizm dały jej przetrwać koszmar wojny. Syn tyczasem ledwie 20 letni mieszkał w ginącej Warszawie, z której w końcu uciekł w niezwykły sposób bo zgłosił się do obozu pracy, wylądował w Norwegii, gdzie przetrwał mordercze warunki. Lepsze to niż kremacyjne kominy i okropieństwa Powstania Warszawskiego.
Po wojnie zachhwycał swoimi dziennkami, w powieści "Filip" rozprawiał się z młodzieńczymi ideałami, historią, rozrachunek przeprowadzał z wojną. Lata 50-te to też wyjazdy na Zachód, gdzie poznał jazz i propagował tę muzykę nad Wisłą. Niestety opatrzono go łatką demoralizatora, skandalisty, przyjaźnił się z wielkimi- Hłasko, Kisiel, Iwaszkiewicz, potępiał sztandarowych pisarzy PRL. Stypendysta- dziennikarz, inwigilowany podobnie jak reszta środowiska za kontakty z "Wolną Europą" przez "serdecznych przyjaciół".
Podziwiam go za upór, z jakim uczył się angielskiego, pisał przecież felietony i ksiażki w obcym języku, a Amerykanie oszaleli na jego punkcie, gdyz tak trafnie odczytywał ich lęki i myśli, ich nastroje i obawy.
Niesamowicie rzetelnie przeprowadzone badania, tom zawiera też tony bardziej ososbiste, jak np. sprawa sygnetu z obozu pracy, rozmowy z dziećmi pisarza, które niestety go nie poznały czy z amerykańską żóną Mary Ellen o niezwykłej więzi. Matthew zasłynął ostatnio obrazoburczymi stwierdzeniami na polityczne tematy, lansuje się na kontestatora, no i żyje w cieniu ojca, potrzebuje udowadniać swoją wyjątkowość.
Z nostalgią potraktowałam świetne fragmenty o przedwojennej Warszawie, o śmietance towarzyskiej stolicy. Piękna lektura, od której nie sposób się oderwać. A Tyrmand stał się dla mnie kimś wyjątkowym.

Celem biografii powinno być odbrązawianie danej postaci , zbadanie związków z epoką, prześwietlenie rodziny i wczesnego dzieciństwa, prześledzenie korespondencji. Najlepiej, by w efekcie tych działań powstał portret człowieka z krwi i kości, niedoskonałego, ze swoim słabostkami, feblikami, dziwactwami. Koniecznie musi tez przekazywać informacje o źródłach charyzmy, o...