To jedna z tych powieści, których nie czyta się łatwo. Podczas lektury może nachodzić czytelnika pokusa rzucenia jej w kąt przedwcześnie, ale ukończona daje wiele satysfakcji i zadowolenia. Jest w niej rzeczywiście sporo momentów po prostu "przegadanych", ale też niemało prawdziwie mistrzowskich, jak np. kapitalny rozdział 74, z przenikliwym i pełnym dyskretnego humoru początkiem o "unieszczęśliwianiu bliźniego dla jego własnego dobra" (tłum. Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej).

To przede wszystkim barwna panorama prowincjonalnego miasteczka, zaludnionego przez niezapomniane postaci, spośród których na plan pierwszy wysuwają się kobiety, próbujące zachować resztki niezależności w pełnym konwenansów dusznym światku. Ale i mężczyźni miotają się między interesami, polityką i pretensjami żon. Małżeństwo, dla jednych jak i drugich, jawi się jako wędzidło lub złota klatka, bez których jednak nie można wyobrazić sobie życia w tym społeczeństwie. George Eliot ukazuje tę prawdę bardzo sugestywnie - tak bardzo, że aż trudno uwierzyć w pokrótce zarysowane względne szczęście par opisanych w epilogu, gdy całość dzieła jest świadectwem zgoła czegoś zupełnie przeciwnego. Czyżby taka mała przewrotność autorki dla "zmylenia przeciwnika" w finale?

To jedna z tych powieści, których nie czyta się łatwo. Podczas lektury może nachodzić czytelnika pokusa rzucenia jej w kąt przedwcześnie, ale ukończona daje wiele satysfakcji i zadowolenia. Jest w niej rzeczywiście sporo momentów po prostu "przegadanych", ale też niemało prawdziwie mistrzowskich, jak np. kapitalny rozdział 74, z przenikliwym i pełnym dyskretnego humoru...